Schuld en schaamte en veel schilderijen

Schilder Maris Coppoolse is met bijna 60 op het toppunt van z'n carrière. In het Stedelijk Museum in Amsterdam opent een overzichtstentoonstelling van zijn werk, kranten in binnen- en buitenland schrijven over hem. Maar dan spit een tijdschrift een verborgen episode uit zijn jeugd naar boven: toen Maris 14 was, stierf een meisje in een zwarte schuur in het Zeelandse dorpje waar hij opgroeide. Hij was erbij op het moment van de feiten. Is hij een moordenaar? Wat gebeurde er echt?

Je komt het mondjesmaat te weten in een breed uitwaaierende roman die voortdurend verspringt in het tijdsperspectief en zo de hele puzzel legt van Maris' jeugd, het tragische voorval dat hem tekende, zijn jaren als jonge kunstenaar in New York, zijn relaties met vrouwen, in het bijzonder de in het slop geraakte relatie met Fran, zijn stiefouderschap van haar dochter en zoon. Door leven en kunst heen meanderend loopt de rode draad van de schaamte en het schuldgevoel om wat er in de zwarte schuur gebeurde en de zware tol van geheimhouding.

Noem 'Zwarte schuur' gerust een epos. Het bevat allerlei verhalen binnen het verhaal en Oek de Jong beschrijft het allemaal als met de indringend observerende blik van de schilder. Tot in het detail uitgewerkte personages en situaties houden je moeiteloos bijna 500 bladzijden lang vast. Sommige van de deelverhalen blijven extra hangen, bv de hechte relatie tussen Maris en zijn stiefdochter Stan, en het korte, indringende contact met een heroïnehoertje dat hem genadeloos terugvoert naar zijn jeugd.