Over voetbal, of het dromen en falen van kleine mensen

Aan mij is geen groot voetbalkenner verloren gegaan. Maar dat is gelukkig geen voorwaarde om van De Wetten van Wiel te kunnen genieten.

Met als setting een zompig voetbalveld en een dorpscafé waar de stamgasten altijd wel te vinden zijn voor een sappige roddel zou je kunnen denken dat de sfeer van FC De Kampioenen niet veraf is. Doe daar nog een omhooggevallen manager met gouden ketting en een satijnen peignoir bij en de knipoog is compleet. Maar niets is minder waar. Waar die serie het moet hebben van de eendimensionale typetjes en voorspelbaarheid is De Wetten van Wiel van een andere orde.

Als we dan toch vergelijken, denk dan eerder aan het niveau van In de gloria. De personages worden niet gereduceerd tot hun voornaamste karaktertrek en in hun kleinmenselijkheid kunnen velen onder ons wel iets van zichzelf herkennen. Is het niet de knullige naïviteit, dan wel het verlangen naar uitstijgen boven de grijze massa.

In De Wetten van Wiel zie je de personages met open ogen afstevenen op hun ongeluk, maar eerder dan op je lachspieren (of toch niet alleen daarop) werkt dat op je gevoel en wil je hen voor problemen behoeden ("Doet dat toch niet, Roger!").

Sfeerschepping en een inkijk in de gedachte- en gevoelswereld van de personages krijgen we dankzij treffende beschrijvingen waarin de schrijver strooit met adjectieven en bijzinnen die het geheel soms wat gewichtiger lijken te maken dan het is, al past dat natuurlijk ook helemaal bij wat de personages zelf doen. En je moet het hem nageven, het wérkt: je ziet alles zo voor je.

Ondanks het bloemrijke taalgebruik is de verhaallijn zelf rechttoe rechtaan. Wat meer zijsprongen of een verdere uitdieping van de personages hadden geen kwaad gekund. Anderzijds had dat het verhaal mogelijk wat van zijn vaart benomen. Nu stevent het recht op zijn doel af en gezien het thema is dat niet meer dan gepast (haha).

De Wetten van Wiel is het romandebuut van Patrick Vandewalle, jarenlang organisator van het fijnste festival van Limburg en omstreken: Absolutely Free Festival natuurlijk, wat dacht u dan? Toen we nog samen festivaltenten in de Genkse klei zetten viel mij al op dat deze man wel een bijzonder talent had voor het uitkramen van schijnbare nonsens - die in feite slim verpakte spitsvondigheden waren - waarmee hij iedereen op zijn hand had, op zo'n manier dat je wou dat je het zelf kon, maar het hem tegelijkertijd dubbel en dik gunde en gewoon al blij was dat je er mee van kon genieten.

Haast u naar de boekhandel of bibliotheek, zodat ge kunt zeggen dat ge mee waart van in het begin! Want dat Patrick Vandewalle het nog ver gaat schoppen, dat staat vast.