Een verhaal dat binnenkomt, dat is het minste dat je ervan kan zeggen.
Dit verhaal is geen fictie maar het resultaat en relaas van werkelijk gevoerde gesprekken tussen een moegestreden vrouw (met de schuilnaam Elvire) en de auteur, parketmagistrate Ine Van Wijmersch. Elvire kreeg groen licht voor euthanasie omwille van jarenlang ondraaglijk psychisch lijden en klopte tijdens de zoektocht aan bij de jeugdrechtbank om haar dossier in te kijken. Dat ze daarbij van het kastje naar de muur gestuurd werd, was voor Van Wijmersch de aanleiding om het dossier zelf op te sporen en zich de zaak van Elvire aan te trekken.
Ze nodigde de vrouw uit om haar levensverhaal te doen tijdens een driedaags verblijf aan zee in aanwezigheid van de ‘Vertellers’, medewerkers die de gesprekken in een podcasts wilden gieten, maar in het boek niet bij naam worden genoemd.
Langzaamaan laat Elvire hen toe in haar leven en licht ze, in stukken en brokken, een sluier van het leed dat ze heeft gekend. En dat het ook voor de toehoorders een harde confrontatie is, mag duidelijk zijn. Meermaals stellen ze zich de vraag hoeveel leed een mens wel dragen kan. Zonder blikken of blozen bekent Van Wijmersch hoe moeilijk het is om de juiste woorden en toon te vinden om dit levensverhaal aan het papier toe te vertrouwen. Ze slaagt er nochtans voortreffelijk in en pent ze zo waarheidsgetrouw mogelijk neer. Ook haar eigen gevoelens en de gedachten die door haar hoofd flitsen, tracht ze te begrijpen. Ze verhult niet hoe zwaar het is, hoe woedend en machteloos ze zich voelt bij het aanhoren van Elvire’s onmetelijke pijn door de onophoudelijke tegenslagen, de afwezigheid aan perspectief, het verpletterend gewicht van de verbroken band met de (klein)kinderen, de voortdurende eenzaamheid, het eeuwige gevoel van niet goed genoeg te zijn, het steeds opnieuw belanden bij de verkeerde mensen... De auteur beschrijft hoe nietig en klein ze zich voelt in het besef van het niet kunnen uitwissen van dit geleden leed; van geen pasklare oplossing te kunnen bieden om wat krom is gelopen in het leven van Elvire recht te trekken.
Of Elvire haar ultieme wens is ingewilligd, komen we niet te weten.
Dat Van Wijmersch niet enkel de gave van het gesproken woord bezit, maar ook die van het geschreven woord, zoveel is zeker. Met dit boek maakt ze duidelijk dat waar je wieg staat, vaak bepalend is voor de kansen die je krijgt, van begin tot einde...
Een verhaal dat binnenkomt, dat is het minste dat je ervan kan zeggen!
En een puike prestatie, ja, dat ook. 😊
Synopsis
In de lente van 2018 krijgt Ine Van Wymersch Elvire voor het eerst aan de telefoon. Elvire wil graag inzage krijgen in haar jeugdrechtbankdossier, maar ze wordt al wekenlang van het kastje naar de muur gestuurd. Gevoelig voor de urgentie die doorklinkt in haar stem, besluit Ine haar dossier op te sporen. Elvires moeder liet haar sinds de geboorte aan haar lot over. Haar pad slingerde, met verschillende uitschuivers en struikelblokken. Zelf ziet ze haar eigen drie kinderen al lang niet meer. Elvire blijkt in aanmerking te komen voor euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden. De psychiaters gaven groen licht voor de euthanasie, op voorwaarde dat ze in een brief uitlegt aan haar kinderen wat haar drijft om euthanasie aan te vragen. 'Nu alleen nog iemand vinden die mijn verhaal kan opschrijven', zo zegt Elvire terloops. Ze is analfabeet. De zin achtervolgt Ine wekenlang. Ze bedenkt dat zij diegene kan zijn die haar een stem kan geven. Gedurende drie dagen, aan zee, gaat ze in gesprek met Elvire. Een gesprek dat schrijnend duidelijk maakt dat waar je wieg staat onwaarschijnlijk bepalend is voor de kansen die je krijgt, vanaf het prille begin tot op het bittere einde.
