Achter propere gevels gaan soms duistere levens schuil

Ooit was Urk een eiland in de Zuiderzee. De inwoners waren actief in de visserij en hadden een eigen strenge vorm van het Protestantisme ontwikkeld. Omdat er weinig contact was met de buitenwereld was ongeveer iedereen wel ergens met elkaar verwant. En er leefde dus een sterk gevoel van "ons tegen de wereld", zeker in tijden waarin die buitenwereld inwoners lastig viel met schedelmetingen en stereotypen als "de domme Urker".

Met de komst van de afsluitdijk in 1938 veranderde de Zuiderzee in het Ijsselmeer. De rechtstreekse toegang tot de Noordzee verdween en door inpoldering kwam het eiland aan het land vast te zitten. Maar de visserij én de eilandmentaliteit bleef. Urk is, nog steeds, één van de meest protestantse gemeentes van Nederland, en lijkt een stukje verleden in het heden te zijn.

De Gentse journalist Matthias Declerq woonde er een half jaar en viel van de ene verbazing in de andere. In de eerste plaats was hij geraakt door de ouderwetsheid van het strenggelovige leven, maar gaandeweg ontdekte hij ook hoe verbijsterend modern dit dorp is. Want geloof mij: in het tweede deel van dit boek gaat de beerput open, achter de facade van "de goede oude tijd" gaat namelijk een duistere wereld schuil!

Ik las dit boek met plezier en verbijstering en heb nu nog maar één doel: ooit eens Urk bezoeken!