Heel persoonlijk rouwverhaal

Lara Taveirne toont zich in dit boek van haar meest kwetsbare kant. Ze schrijft over het verlies van haar broer. Ze gebruikt naar mijn gevoel het schrijfproces om zijn zelfmoord te verwerken. Door haar gedachten en acties neer te schrijven, probeert ze het verlies van Wolf een plaats te geven.

Ik hield van de dagboekfragmenten uit de Moleskineschriftjes van Wolf die op een passende manier in het verhaal zijn verwerkt. Wat me ook erg raakte, was hoe Lara schrijft over hoe haar ouders de dood van hun zoon verwerken of dat tenminste proberen te doen.

Door de vlotte schrijfstijl kan je dit boek niet wegleggen, wil je steeds verder lezen. Bij momenten is het diep droevig, dan is het weer hoopgevend. Altijd is het vol liefde.