herinneren in fragmenten

Toen ik Pericallosa van Evelynn Roll oppakte, verwachtte ik een roman over het ontrafelen van een verscheurde familiegeschiedenis. Die verhaallijn is er zeker, maar wat uiteindelijk op de voorgrond treedt, is iets veel intiemers: de persoonlijke ervaring van de auteur met een hersenbloeding. Roll beschrijft haar fysieke herstel, maar vooral de emotionele en mentale ontregeling die daarmee gepaard ging. Haar taal is helder, soms klinisch, soms rauw, altijd trefzeker.

Als gevolg van haar medische crisis start de auteur een zoektocht naar haar familiegeschiedenis in Polen. Deze queeste is voor haar, als Duitse van de naoorlogse generatie, een poging tot verbinding met een verleden dat haar indirect gevormd heeft.

Pericallosa is geen gemakkelijk boek. Het verhaal balanceert op de grens tussen autobiografie en fictie, wat resulteert in een persoonlijke en gelaagde roman.

Opvallend: het boek verschijnt met twee verschillende covers. Voor deze leestip kreeg ik een tekening van een vrouwenhoofd met aders voorgesteld. Het boek dat ik uit de bibliotheek leende had een oude foto van twee kinderen in de jaren vijftig als omslag. De twee titelbeelden weerspiegelen de tweestrijd van de uitgever: welk verhaal laat je op de voorgrond treden? En vooral: waarmee verleid je de lezer tot het lezen van die eerste bladzijde?