Nooit gedacht

Tweehonderdvijfenvijftig pagina's die er op één weekend door gingen, m.a.w. dit boek leest als een trein, hoewel de spanningsboog subtiel is.
Het zijn het thema en de rust die me steeds weer in het boek trekken.

Het thema - geen kinderen willen - spreekt me aan en de onomfloerste eerlijkheid van het hoofdpersonage raakt me. Ook het tempo dat zo rustig aanvoelt als de wereld bedekt onder een laag sneeuw, maakt het een boek dat fijn is om door vergezeld te worden, een weekend lang.

Het boek komt me over als een mengeling tussen een essay- en poëziebundel.
Dialogen worden afgewisseld met stukken die aandoen als een dagboekfragment en delen waarin wat meer actie voorkomt.

De herkenning is het hele boek lang groot: het personage komt situaties tegen eigen aan een bewust kinderloos leven en omschrijft die.

Aan het einde van het boek lijkt het een beetje alsof ik er een vriendin bij heb: het hoofdpersonage (van wie de naam niet één keer in het boek verschijnt) is net als mij graag alleen (maar niet de hele tijd), dol op boeken en blij met een eenvoudig leven.

Dat eenvoud mooi kan zijn, illustreren ook de simpele lijntekeningen op de cover van het boek.

Disclaimer: het boek is doorspekt van een heteronormatief perspectief.
(Het wordt niet duidelijk of dat een bedoeling of misschien wel creatieve of filosofische insteek heeft. Je zou dat kunnen denken. Net als kinderen krijgen nog steeds de norm is in onze maatschappij, is de heteroseksualiteit dat ook (en worden de twee nog vaak als vanzelfsprekend in verband gebracht). De auteur maakt er alleszins een punt van om een andere vanzelfsprekendheid aan de tand te voelen.)