Een zeer ambitieus project van Yanagihara, een kloefer voor de lezer!
Naar het paradijs bestaat eigenlijk uit 3 aparte verhalen gebundeld in 1 boek. Ze spelen zich af in New York, met een zijsprongetje naar Hawaï, over een periode van 200 jaar, in 1893,1993 en 2093 en belichten telkens het leven binnen een relatie, in een semi-historisch dan weer visionair kader.
Verwacht geen meeslepend rechtlijnig verhaal of verbluffende woordkunst. Wel krijg je verschillende lagen met flashbacks en flash forwards, aangevuld met verhalen in de zijlijn met een eigen tijdslijn. De namen van de personages komen grotendeels terug in elk boek, maar dan in een totaal andere rol en relatie tot elkaar, wat verwarring schept. Niet enkel het aantal pagina’s (670 p.), maar ook dit ‘mee’ zijn met de verhalen, maakt het toch wel een turf om dit boek te lezen. 'Van 'Naar het paradijs' lees je wellicht niet snel enkele pagina's voor je naar dromenland vertrekt want je moet goed wakker zijn om de weg niet kwijt te zijn.
De rode draad doorheen de 3 verhalen zijn de menselijke gedachten, gedragingen en gevoelens, angsten en zorgen - de mens in zijn mens-zijn tout court - die tot in het kleinste detail worden beschreven. Ze zijn steeds verweven met thema's als relaties, gendergelijkheid, klimaatopwarming, pandemieën, (im)migratie, privacy, persoonlijke vrijheid, bureaucratisering, automatisering, arbeidsvreugde enz. Alhoewel ik sommige passages echt wel kon smaken -bv. die over hoe iemand zich voelt die denkt niets achter te laten in het leven- vond ik vele beschrijvingen langdradig en overdreven. Ze dikken het verhaal aan maar vertragen het lezen waardoor je de boodschap van het boek dreigt te missen. Naderhand begreep ik dat dat eigenlijk de stijl is die H. Y. zo typeert.
Ook de titel is op verschillende manieren te interpreteren uiteraard. In elk verhaal zit er minstens een verwijzing “naar het paradijs”; naar de eeuwige zoektocht van de mens naar ‘beter’, naar verlossing, een vertrek naar..., of dat nu een andere thuis is, een nieuw leven, de dood of een betere toekomst. Ook is de invloed van de coronapandemie overduidelijk te voelen in het derde deel.
Persoonlijk vind ik dit boek een zeer ambitieus project van de auteur, een huzarenstuk, waar best wel veel tijd en research in gekropen is, maar voelde ik het aan als wat te vergezocht, overdreven en uitgedokterd. Net omdat elk van de 3 verhalen zelf al meer dan voldoende uitdieping bevat, waren er, naar mijn aanvoelen, geen 670 p. nodig om de boodschap van het boek over te brengen en had elk verhaal ook een boek op zich kunnen zijn. Ik miste iets voor een 'waw' effect, maar om alle laagjes goed te vatten, zou ik 'Naar het paradijs' best nog een keertje lezen, dat geef ik grif toe...
Benieuwd naar wat de lezer, fan of geen fan van Yanagihara, er verder nog in ontdekt.
Veel leesplezier!
