Chrysler Building vanuit een ziekenhuisraam

Lucy Barton ligt in een New Yorks ziekenhuis te herstellen van een moeilijk onder controle te krijgen infectie na een operatie. Het is de jaren ‘80, de tijd van AIDS en de tijd voor internet alles en iedereen met elkaar verbond. Het vooruitzicht om nog weken in bed te moeten doorbrengen en maar af en toe haar partner en jonge dochters te kunnen zien is deprimerend voor Lucy. Tot ze op een dag wakker wordt en haar moeder bij haar bed zit. De twee vrouwen hebben elkaar in geen jaren gezien. In gesprekken over gezamenlijke oude bekenden draaien ze behoedzaam om het wezenlijke heen, namelijk de relatie tussen hen beiden.

‘My name is Lucy Barton’ wordt verteld vanuit Lucy’s standpunt een paar decennia later. De periode in het ziekenhuis vormt de spil van het boek, maar voortdurend worden uitstapjes gemaakt naar eerdere en latere periodes, zodat een puzzel ontstaat van stukjes leven.

Elizabeth Strout is meesterlijk in het schetsen van schijnbaar eenvoudige situaties die toch vol betekenis zijn geladen, als kleine tableaux van grote menselijkheid. Lucy’s verhaal gaat over een kindertijd in bittere armoede, ouders die zich in de overlevingsstrijd afsloten voor hun kinderen, over opgroeien zonder alle culturele bakens die in een middenklassegezin vanzelfsprekend zijn. Bovenal is het ook een verhaal over schipperen tussen loyaliteit ten opzichte van je gezin van herkomst en het recht om je los te maken en voor jezelf te kiezen.