“Een categorie apart..."

Korte inhoud
Louis Tinner steekt niet onder stoelen of banken dat hij zowat iedereen en alles haat dat zijn pad kruist. Hij heeft geen grootse dromen of wilde plannen. Zijn vrouw en zoon zijn al een tijdje geleden overleden en hij rookt en drinkt zich te pletter in zijn stamcafé. Op een mooie dag slaagt hij er toch in wat kennissen bij elkaar te brengen en opeens is daar een vreemde gewaarwording.

Leestip
Net mijn eerste Brusselmans uit en ik kan beamen dat dat een “unieke” beleving was. Van een ‘andere planeet’ gesproken...!😊

De stijl van HB was me totaal onbekend, maar nu ben ik dus mee😊. Wat me bijgebleven is: HB schrijft lange zinnen en toch leest het boek erg snel. Dat er niet echt een verhaal met een ingewikkelde tijdslijn, verschillende invalshoeken en een resem verschillende karakters in zit, kan je als een meevaller beschouwen: het leest nog sneller 😉. Geen plot dus, eerder een oneindig lange uitgesponnen associatieve gedachte in een grotendeels innerlijke monoloog van Louis, de ik-persoon. In dit ‘non’-verhaal kan je op gelijk moment binnenduiken, je hebt weinig of niks gemist. Het taalgebruik mag je onverbloemd wat goor en sexueel getint noemen, maar misschien is dit simpelweg het taaltje van het nogal bijzondere hoofdpersonage en geen stijlkenmerk van HB. Op elke bladzijde vind je enkele opvallende, absurde of extreme associaties waarop telkens wordt voortgeborduurd. Aanvankelijk grappig en origineel wringen je hersencellen zich in alle hoeken van je bovenkamer om zich daarbij iets visueels of plastisch voor te stellen maar na een tijdje houdt die hersenactiviteit het voor bekeken wegens overdaad. Zo gaat het dus nog sneller vooruit - je wordt nog een snellezer! 😉 Een onschuldig voorbeeld: .”.. koffie die smaakt naar wat mogelijks uit de vochtige oren van een zieke bonobo kon druppelen...” Soms grappig, soms langdradig maar dit boek stemde me wel tot nadenken, over zowel het hoofdpersonage (Hoe kwam HB op dit personage? Bestaan zulke karakters echt?), als over het ‘non’-verhaal (Wanneer gebeurt er eens iets?), over de auteur (Waar blijft hij het halen?) maar ook over de lezer: bij Brusselmans is het namelijk erop of eronder, denk ik...
Ook eens uitproberen?

P.S. De titel verklaart zich op een van de laatste bladzijden.