Op een (bijna) onbewoond eiland! Kinderjaren in de natuur.

Bij mij in de leesclub had werkelijk iedereen dit boek al gelezen en was laaiend enthousiast. Vol verve zette men deel twee dus op de agenda voor de volgende bijeenkomst. Dat betekende meteen dat ondergetekende een dubbele leesopdracht had. Maar kom, er zijn ergere dingen in de wereld.

De ontzichtbaren speelt zich af op een piepklein eiland in Noorwegen, ergens in het interbellum. Op het eiland staat één huis, en in dat huis wonen vier mensen: drie volwassenen en een klein meisje. Er blaten nog wat schapen, er hinnikt een paard en er krijsen wat meeuwen dat is het wel zo'n beetje qua leven in de brouwerij. En, o ja, de zee buldert dag in dag uit.

Heel af en toe peddelt er eens iemand van het vaste land voorbij. De pastoor bijvoorbeeld, die ook deze zielen onder zijn hoede heeft. Of een aantal bouwvakkers die een aanmeer steiger willen bouwen. Maar dat zijn tijdelijke uitzonderingen, want voor de rest is er vooral de natuur.

Ingrid, het kleine meisje in dit boek, groeit op en we kijken door haar ogen naar wat er op en rond het eiland gebeurt. Dat is in de eerste hoofdstukken wel wat verwarrend, want ze is nog klein en kan niet goed duiden wat ze allemaal ziet. Later pas begint ze zich vragen te stellen bij de vanzelfsprekendheid van zo'n afgelegen bestaan.

Ik vond dit alvast een prachtig boek. Ik moest wel wennen aan de ietwat afstandelijke schrijfstijl, maar naderhand vond ik die juist wel erg goed bij het verhaal passen. Op naar deel twee dus!