Zoektocht naar zingeving in een uitzichtloze situatie

Veertig vrouwen zitten opgesloten in een ondergrondse kelder, de jongste onder hen nog maar een meisje. Waarom ze daar zitten, hoelang en hoe ze daar terechtgekomen zijn weten ze niet. Van hun bewakers valt geen woord los te krijgen. Jaar na jaar verstrijkt, met alleen elkaars gezelschap, hun eigen gedachten en de komst van het eten om de dag door te komen.

Het verhaal roept echo's op van het dystopische The Handmaid's Tale, waar vrouwen in angst en onderdrukking leven en enkel maar kunnen proberen onderlinge bondgenootschappen te smeden. Het deed me ook wat denken aan de serie Squid Game: een groep mensen die wel voorzien wordt van eten, maar verder zit te wachten tot ze op genadeloze wijze aan hun einde komen. In zekere zin gaat deze roman nog een stap verder, want hier is er geen enkel uitzicht op verlossing. En toch blijf je als lezer hopen dat er ergens een kentering mogelijk is, simpelweg omdat het alternatief ondenkbaar is.

Het hoeft niet te verbazen dat de schrijfster Jacqueline Harpman ook pyschoanalytica is. In deze roman verkent ze de werking van de menselijke geest en behandelt ze thema's als eenzaamheid/verbondenheid, hoop en zingeving. Hoe zoeken naar betekenis in een wereld waarin niets of niemand je kan garanderen dat er iets de moeite waard is om voor te blijven leven? Een vraag die in deze roman in een wel heel extreme context wordt uitgewerkt, maar die voor ieder van ons relevant is.