De Palimpsesten

“Waarom verwachten mensen toch dat schrijvers vragen beantwoorden? Ik ben schrijver omdat ik vragen wil stellen. Als ik antwoorden zou hebben, was ik politicus geworden”.

Een Poolse immigrant die zichzelf als een mislukte schrijver introduceert, komt in ons klein Belgenland terecht en belandt meteen in een psychiatrische instelling. Hier moet hij noodgedwongen therapie volgen zodat hij van zijn ongezonde drang om in andere talen te schrijven ( wat voorgesteld wordt als een onnatuurlijke en schadelijke gewoonte) af te geraken.

In zijn onvrijwillige sessies met de psychiater, sleurt hij de lezer mee in doldwaze gesprekken met bekende figuren uit vooral de literaire wereld, die je zoet houden met subtiele referenties naar hun werken. Als rode draad stellen ze vrijwel allemaal de vraag aan onze patiënt: Wat ben je aan het schrijven?

Ik zal een stukje verklappen en zeggen dat “het over een Poolse stuntman gaat die overdag in het diepe springt en ‘ nachts een roman schrijft in een observatorium”.

Om hier wijzer uit te worden en om het geweven net van verwijzingen te kunnen ontdekken én ervaren, moet je toch wel zeker de tijd nemen – en gezien de lengte van het boek, hoeft dit niet lang te zijn - en het boek een kans geven.

Lichte steken naar het Belgische politieke landschap ( of het ontbreken ervan), seksuele frustratie die terloops als een lichte verkoudheid wordt weg gestempeld, en uitzinnige metaforen waar honden en katten de hoofdrol spelen, maken van dit boek een beleving.

Een beleving, want je moet het misschien nog eens een paar keer lezen om het echt te vatten.