“De Dikke van Pamel”, een nieuwe ster aan het firmament van de 9e kunst: "Julsdottir"
In het Pajottenland is “De Dikke van Pamel” een begrip, om deze folklorefiguur -tegen wil en dank- bekend te maken bij een breder publiek is er nu een bijzonder mooi geschilderde beeldroman verschenen. Kathleen "Julsdottir" Gouwy is zonder enige overdrijving een nieuwe ster aan het firmament van de 9e kunst ! Ik kruis mijn vingers en hoop dat zij zich aangesproken voelt door nieuwe projecten.
Victor De Clerck, baart als kind, mogelijks door een schildklierafwijking, al opzien als kleine reus. Hij wordt opgeroepen voor het leger, maar afgekeurd wegens overgewicht. Helaas, heeft de buitenwereld kennis gekregen van deze meer dan uit de kluiten gewassen uitzonderlijke man.
Van heinde en verre komen de mensen kijken naar dit fenomeen. Circusdirecteurs zien er een attractie en geld in, maar Victor wil na zijn aanvankelijke meegaandheid gewoon met rust gelaten worden. Hij verzet zich steeds driester tegen de mensen die met hem lachen of van hem willen profiteren. Een enkele keer dat er een lichtpuntje gloort, blijkt het toch weer om een grap te gaan. Door tegenslagen in de liefde en in de vriendschap en bitter door de omstandigheden trekt hij zich steeds meer terug uit het sociale leven.
Het verhaal is tijdloos in die zin dat veel mensen die anders zijn aanvankelijk als eigenaardig en afwijkend worden bekeken door hun omgeving en in eerste instantie niet aanvaard worden.
“De Dikke van Pamel “ is uitgegeven op redelijk groot formaat en gedrukt op een korrelig papier waarop de schilderijtjes van Kathleen "Julsdottir" Gouwy prachtig uitkomen.
Het kleurenpalet voor het dorpse Pamel en het Pajottenland doet denken aan de inkleuring van het magistrale en tijdloze meesterwerk “Magasin Général” (Loisel-Tripp).
Scenarist Walter Evenepoel kent de legende door en door, niet alleen is hij geboren & getogen in Pamel, hij staat ook (als drijvende kracht achter Rausa) borg voor een deel van het cultureel erfgoed van het Pajottenland. Door het doseren van markante feiten zet hij het schrijnende leven van Victor extra in de verf.
De dialogen zijn doorspekt met het dialect uit het Pajottenland, toch hindert dit het leesplezier niet, omdat het ofwel toegelicht wordt ofwel duidelijk is vanuit de context.
Een standbeeld (beeldhouwer - Patrick Van Craenenbroeck) met alleen Victors kleren kijkt sinds 2001 uit over de Dender, een favoriete plek van Victor die na meer dan anderhalve eeuw nog niet uit het regionale collectief geheugen van het Pajottenland is verdwenen.
Dit beeldverhaal helpt zijn — letterlijk indrukwekkende — nagedachtenis levendig te houden.