Trauma, troost en hoop
Zo zingt de pijn is een krachtig en relevant essay waarin schrijfster Aya Sabi een poëtische en tegelijkertijd scherpzinnige zoektocht start over hoe intergenerationeel trauma kan worden omgezet in intergenerationele troost.
“Tijdens het schrijven bouw ik in de taal een hut waar ik woon met alle menselijke ongemakken. Na het schrijven verlaat ik de hut, maar laat de deur achter me open voor wie mijn leest, als een beschutting op een onherbergzame bergroute. In de hut laat ik hout en lucifers voor je liggen en conservenblikken zonder houdbaarheidsdatum, ik leg schone lakens voor je klaar, zodat je even kunt ontdooien voor je de weg naar boven voltooit. In mijn pijn ben je welkom.”
Sabi's taal is prachtig en raakt de lezer diep. Ze verweeft persoonlijke reflecties met literaire en existentiële vragen, wat resulteert in een buitengewoon helende leeservaring. Het boek is niet alleen "een verkenning van pijn die door generaties heen zingt", maar vooral ook een hoopvolle gids naar veiligheid en rust, waarbij het lichaam wordt gezien als opslagplaats voor zowel trauma als troost. Zo zingt de pijn is een absolute must-read, een onmisbaar kleinood voor wie houdt van persoonlijke groei en sterke verhalen, verhalen die een licht werpen op de weg van wonde naar hoop.
