Namedropping met de grote N

Ik ben zeker fan van David Mitchell, ik heb namelijk regelmatig last van een drang tot escapisme en Mitchell begrijpt dat volgens mij erg goed. Zijn romans zijn een garantie voor zowel reizen in tijd als ruimte (op meer dan één manier). In Utopia Avenue beloofde Mitchell dat te combineren met een van mijn andere grote liefdes; muziek. Daarom vond ik het jammer dat ik de eerste 120 bladzijden niet direct geraakt werd door het verhaal of een van de personages. Normaal leg ik een boek dan nogal harteloos opzij maar dat vond ik nu een beetje te radicaal voor de nieuwe Mitchell.

Gelukkig, want opeens was ik vertrokken. Plotsklaps kwamen de bandleden van Utopia Avenue toch tot leven en ontspon er zich een mooi, onderhoudend verhaal met wisselend perspectief dat het overvloedige namedroppen helemaal oversteeg. Ik heb regelmatig met de glimlach gelezen en nee, ok, 'De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet' blijft duidelijk op nummer één. Maar kom, in deze ongewone dagen en met de herfst om de hoek vond ik het gewoon wel fijn om een boek te lezen met hier en daar een hoekje af. Een boek dat de jaren 70 tot leven bracht met gezelschap van Bowie, Joplin en Lennon...