Op de leest geschoeid van Stephen King
Er wordt wel eens neergekeken op veelschrijvers, omdat hun literaire producten verdacht hard geuren naar massaproductie en — schrik en huiver! — commerciële ambities. Soms is dat inderdaad het geval, maar even vaak schuilt er achter die snelle mannen en vrouwen een goed auteur. Denk bijvoorbeeld aan de grootmeester Stephen King, of, dichter bij huis, een veelzijdig schrijver als Guido Eekhaut.
De Amerikaan Chuck Wendig is ook zo’n veelschrijver. Hij is vijfenveertig en heeft al een dertigtal boeken gepubliceerd in uiteenlopende genres. Daarnaast heeft hij een populaire blog, schreef hij meer dan tien jaar mee aan rollenspellen — volgens Wikipedia goed voor meer dan twee miljoen woorden — en heeft hij ook als scenarist bijgedragen aan het cultureel erfgoed.
Zijn nieuwste boek heet ‘The Book of Accidents’ en is een kanjer van vijfhonderd bladzijden die zowel elementen van American Gothic, horror en sciencefiction bevat. Het verhaal is dermate complex, waardoor het moeilijk is om een samenvatting niet belachelijk te laten klinken, want dat is het boek zeker niet. Desalniettemin doe ik hieronder een poging.
Nathan is een ex-politieman die getrouwd is met Maddie: een vuilbekkende beeldhoudster. Ze hebben een tienerzoon, Oliver, die extreem empathisch is en daarom een gemakkelijk slachtoffer van de kwade invloeden die op de loer liggen.
Nathan heeft geen al te beste jeugd achter de rug door een vader die hem mishandelde, maar wanneer die sterf, laat hij zijn zoon het afgelegen ouderlijke huis na voor een symbolische dollar. Aanvankelijk moet Nathan niets van die gift weten, maar zijn vrouw weet hem te overtuigen.
Dus begint het gezin een nieuw leven in een oude villa en uiteraard is dat het moment waarop alles grondig begint mis te lopen. Dieren beginnen zich vreemd te gedragen, Nathan meent een paar keer zijn overleden vader te zien, Maddie maakt een houten beeld van een uil die tot leven komt, Oliver sluit vriendschap met een drugsdealer die over magische krachten beschikt en die een afschuwelijk oog heeft dat Poe zou inspireren tot een verhaal, mocht hij nog geleefd hebben. O, en in de bossen achter het huis is een bijzondere rotsformatie waar ooit een seriemoordenaar zijn slachtoffers op een altaar om het leven bracht. En ten slotte is er ook nog een tunnel waarvan gezegd wordt dat de grens tussen alternatieve universums er bijzonder dun is.
Ik weet het. Nu heb ik het toch gedaan. Nogmaals: de synopsis leest belachelijk, maar het boek is dat zeker niet. Toegegeven, u moet openstaan voor sommige dingen, maar het verhaal zit minstens even strak in elkaar als de scenario’s van de eerste films van M. Night Shyamalan. Wendig vertelt zijn verhaal in korte hoofdstukken en als lezer heb je aanvankelijk geen flauw idee wat er aan de hand is. Dat wordt pas veel, veel later duidelijk, maar niets in de tekst is toevallig en krijgt op het einde een verklaring.
Wendigs stijl doet vaak denken aan die van Stephen King en dat is volgens mij niet toevallig, omdat ‘The Book of Accidents’ evengoed uit het brein van de grootmeester had kunnen komen. We weten allemaal hoe de boeken waren die Stephen King schreef onder de invloed van cocaïne. ‘The Book of Accidents’ leest dan weer als King op speed. En, beste Chuck, ik denk dat dat een compliment is.
K.R. Valgaeren
Krvalgaeren.com
