Spookt het er, of spookt het er niet?

Als schrijver van Gothic Novels is het goed om af en toe eens iets nieuws in dat genre te lezen dat werd uitgegeven aan de overkant van het Kanaal. Zo was het onlangs de beurt aan ‘The Wayward Girls’ van Amanda Mason, die vorig jaar met dit boek op latere leeftijd debuteerde. In ‘The Wayward Girls’ steekt ze haar passie voor de Gothic Novel niet onder stoelen of banken. Maar is passie voor het genre voldoende om ook een goed boek te kunnen schrijven?

‘The Wayward Girls’ speelt zich af op een oude boerderij in de North York Moors op een steenworp van Whitby: het kuststadje dat vooral bekend is omdat Bram Stoker er Dracula in zijn legendarische klassieker voor het eerst aan land laat gaan op Engelse bodem. In Masons verhaal komen echter geen vampiers voor, maar wel spoken en vermeende plaaggeesten.

Het is 1976 wanneer een jong gezin van kunstzinnige hippies hun intrek neemt in de boerderij, ervan overtuigd dat het leven op het platteland voor de nodige rust zal zorgen. Het koppel heeft vijf kinderen waarvan Loo en Bee de voornaamste rollen in het verhaal spelen en de andere drie eigenlijk nauwelijks in de tekst voorkomen. Wanneer de meisjes een koffer met oude kleren van de vorige bewoners vinden, beginnen er vreemde dingen te gebeuren. De vader blijkt plots voor onbepaalde tijd afwezig te zijn en de moeder laat zich overhalen om een parapsychologisch onderzoeksteam uit te nodigen. Die onderzoekers willen maar al te graag bewijs voor het bovennatuurlijke ontdekken, zelfs wanneer de incidenten veeleer het gevolg lijken te zijn van een spel dat de zusjes met hen spelen. De zaak wordt nooit opgelost.

Heden. Een groepje studenten parapsychologie huren voor enkele dagen de berucht geworden leegstaande boerderij in de hoop de zaak alsnog te kunnen ophelderen. Om te vermijden dat de studenten haar dementerende moeder zouden lastigvallen, besluit de ondertussen volwassen Loo om mee te werken aan het onderzoek. Ze verblijft, samen met de studenten, enkele dagen in haar vroegere woonst, maar al snel blijkt dat iedereen van hen wel iets te verbergen heeft.

Amanda Mason heeft er in haar narratief voor gekozen om continu af te wisselen tussen het heden en verleden. Dat kan soms werken, maar in dit geval gaat dat ten koste van de vaart die het verhaal nodig heeft om boeiend te blijven. Bovendien gebeurt er in menig hoofdstuk opvallend weinig, zelfs wanneer de geesten het oude huis wakker schudden. Je zou denken dat die incidenten de personages doen evolueren en het verhaal in beweging zetten, maar dat is vaak niet het geval.

Dat wil niet zeggen dat ‘The Wayward Girls’ niet interessant is. De lezer wordt voldoende aangespoord om zich af te vragen wat er in hemelsnaam aan de hand is, tot Mason tegen het einde van het boek een cruciale fout maakt. Het is te zeggen, ze komt met een plotwending op de proppen die absoluut verboden is in de Gothic Novel, tenzij je Anne Radcliffe heet. Ik kan daar natuurlijk niets over vertellen, tenzij ik een deel van de ontknoping zou verklappen, maar dat is uiteraard niet de bedoeling.

Mason laat zien dat ze enkele goede ideeën heeft, hoewel voor elk goed idee ook een cliché in het boek te vinden is. Het gevolg is dat het geheel nogal langdradig is en dat, in combinatie met de bovengenoemde fout, laat de lezer na het einde gefrustreerd achter.

Amanda Mason mag dan beweren een liefhebber van het genre te zijn, ze beschikt voorlopig over te weinig kennis om er zelf iets waardevols toe bij te dragen. Men moet echter ergens beginnen en hopelijk brengt ze het er de volgende keer beter van af.

K.R. Valgaeren

www.krvalgaeren.com