Ontroerend pareltje

Het boek werd me aangeraden door een vriend. Zonder goed te weten waarover het ging, vertrouwde ik zijn oordeel.

Ik werd gegrepen door de onmacht die uit het hele boek spreekt. De schrijver schreeuwt zijn verdriet uit op een ingetogen manier. In elk "hoofdstuk" verwoordt hij het op een andere manier. Iedere keer opnieuw op poëtische, goed doordachte wijze. Zo probeert hij het verlies van zijn dochtertje onder woorden te brengen, maar woorden schieten steeds tekort.

p.31:

Je bent een bedenksel geworden. Maar ben jíj het? De stilte schreeuwt in elke kamer dat je er nog bent, de leegte verbergt je op elke open plek. 'And where you are is where you are not,' stelt T.S. Eliot ergens, ik kan niet meer terugvinden waar. De oude mystieke paradox. Je bent nergens, want je bent overal. Maar ben jij het? Of hebben we aan de alomtegenwoordige afwezigheid alleen jouw naam gegeven?

Dit boek is, ondanks het droevige thema, een pareltje dat me bij de keel greep, ontroerde, machteloos achterliet en me zelfs deed huilen.