Nostalgie met cowboys en indianen

Al vele jaren staat de volledige Winnetou-collectie op mijn boekenplank, via een familie-erfenis. Om welke reden dan ook, heb ik onlangs het eerste boek van deze klassieke reeks vastgenomen én gelezen. (Wow, I know).

In normale omstandigheden moet ik écht niets hebben van stoere, heldhaftige protagonisten, zeker als die luidop verkondigen wat ze allemaal kunnen. Geef mij - meestal toch - maar een overreflecterend hoofdpersonage die het omgekeerde voor heeft van ignorance is bliss.

Maar Old Shatterhand, één van de twee hoofdpersonages van de reeks samen met opperhoofd Winnetou, is zo over-the-top zelfingenomen en bezingt met zoveel overdaad eigen gedachten en acties, waardoor hij toch met zichzelf lijkt te lachen, iets waar ik echt wel nood aan heb bij dit soort personages.

Plus: Indianen die kunnen sluipen op de toppen van hun wijsvingers en grote tenen en die op 5 km afstand kunnen horen of een dier of een mens een takje doet afbreken; het blijft toch iets (jongensachtig) hebben wat mij wel aanspreekt.

Dit is een lekker tussendoorboek voor mij, ik lees erin nadat ik in mijn 'volwassen' (kuch) boek heb gelezen voor ik ga slapen.

Noot: af en toe plaatst de auteur het Christendom tegenover het indianengeloof: deze stukjes lees ik meer als de vraag 'wat is goed en wat is slecht', en niet zozeer met de religieuze achterliggende betekenis.