Als je even het noorden kwijt bent

Ongeveer twee jaar geleden daverde mijn wereld op zijn grondvesten toen ik plots ziek werd. Toen ik dat diepe dal van rouw en pijn aan het doorkruisen was, zei ik tegen mijn naasten dat ik eens een goed boek nodig had dat me persepctief zou kunnen geven. Zeker omdat op dat moment mijn gedachten gedomineerd werden door het idee dat ik nooit of te nimmer in mijn leven gelukkig ben geweest, dat alles naar de vaantjes was, en dat ik nooit beter zou worden. (Ja, ik ben een pessimist en redelijk dramatisch.) Dat boek liet wat op zich wachten, maar heb ik nu gevonden in Met zicht op het einde van Seneca.

Ik begon het per toeval te lezen, met geen idee van wie of wat Seneca was buiten het feit dat zijn naam me wel bekend in de oren klonk. Maar het bleek een van de beste leeservaringen van 2022 te worden.

Dit boek is een deel van de brieven die Seneca schreef aan Lucilius waarin hij levensadvies geeft. Wat dit boek me het meest deed voelen is dat de existentieële vragen die ik me stelde niet uniek waren, dat ze al eeuwen geleden door de mensen waren gesteld. Natuurlijk weet je dat, maar het is hier, zwart op wit, pas echt tot me doorgedrongen.

Als geschiedenisnerd is dat natuurlijk een toegevoegde meerwaarde. Het herkennen van mezelf in mensen die letterlijk millenia geleden leefden maakt me enorm gelukkig, zet me enorm aan het denken. Je neemt in dit boek het advies van Seneca op, en plots herinnert hij je eraan dat hij in een compleet andere context leefde door te spreken over de spelen of over Romeinse keizers.