Een onafgewerkt verleden

Van Essen wint hiermee, voor de tweede keer dacht ik, de Libris Literatuurprijs, en niet ten onrechte. Hij introduceert het tijdreizen in zijn narratief, om zijn hoofdpersonage te confronteren met het onbekende van zijn verleden, met de onafgewerkte hoofdstukken, en de niet uitgeplozen emoties. De technologie is er als een hulpmiddel, zoals dat in de betere speculatieve fictie ook moet zijn, en wordt als het ware en passant meegenomen om de rest van het verhaal mogelijk te maken.

Hier en daar wordt het een beetje langdradig, ik had graag wat meer vaart gezien, maar niettemin onderhoudt het boek uitstekend en kon bij deze lezer de volle sympathie opwekken voor het onder het onafgewerkte verleden treurende personage. Nostalgie is ook van de partij, dat lijkt onvermijdelijk bij auteurs zoals Van Essen, die dit boek zelfs niet nodig heeft om flink door te stappen op de trap richting grootsheid in de Nederlandstalige literatuur.

Gelukkig laat hij sentiment over dat verleden terzijde liggen (we nemen enige autobiografische schets bijna vanzelfsprekend aan) en vordert hij vlot in dit boek, dat met bijna vierhonderd pagina’s garant staat voor verscheidene lange herfstavonden.