Verrassend en beklijvend boek van Leuvense schrijfster Rita Vrancken. Een voltreffer!

Rozane, de ik-persoon, is verpleegster en zwanger. Ze heeft voor het eerst in 5 jaar contact met haar moeder die haar opbelt omdat ze zich niet goed voelt. Het is 05.08u. en het is meteen alle hens aan dek...

Heel het boek speelt zich af in iets meer dan 25u in het leven van moeder en dochter, weliswaar doorspekt met veelvuldige reflecties en flashbacks door Rozane. Met mondjesmaat komt de pijn en de waarheid uit het verleden naar boven en krijgt het verhaal met personages en omstandigheden vorm. Dat is een haast constante in het verhaal, maar zo leidt Vrancken je op meesterlijke wijze naar de climax.

Wat zal Rozane uiteindelijk doen met haar moeder? Pas naar het einde toe vallen de puzzelstukken op hun plaats...

Leestip

De Leuvense auteur Rita Vrancken wilde ik graag leren kennen, maar een titel had ik niet. Toen ik in de bib “ Het ouderlijk huis” ontleende, verwachtte ik ontspannende vakantielectuur. Maar oh, wat een verrassing van formaat!

Als lezer word je in het verhaal geparachuteerd. Al in de eerste paragraaf voel je de spanning en twijfel bij Rozane bij het lezen van “Haar adem stokt. Ik sta op en ga dan toch weer zitten” en je vraagt je af of je in een psychologische thriller bent beland. Wat is er hier in godsnaam aan de hand?

Hier wordt een verhaal verteld over trauma’s, psychisch leed en kwetsbaarheid van kinderen door moeilijke thuissituaties, pesterijen, onderdrukking en misbruik. Situaties waardoor ouders, vrienden,...al dan niet bewust, anderen kapotmaken en bij een kind sporen nalaten tot ver in het latere leven. Het gaat over de angst van een kind om niet goed genoeg te zijn, het vluchten voor pijn en verdriet, het overwegen van weerwraak, het vallen en opstaan of het willen verdwijnen. Tegelijkertijd is er ook moreel plichtsbesef om juist te handelen, medelijden, en hunkeren naar verzoening en liefde.

Niet enkel inhoudelijk maar ook qua stijl, taalgebruik, vakkundigheid, medische kennis,... is dit een meesterstuk wat mij betreft en moet de auteur niet onderdoen voor “de gevestigde waarden”.
Je wordt in dit boek gezogen, op zoek naar de oorzaak van die tweespaltige houding van het hoofdpersonage en het laat je niet meer los. Ook niet als het boek uit is...