In het oog, vanuit het hart

Als je graag in andermans hoofd duikt en graag in reflectiemodus gaat, zul je met dit boek aan je trekken komen.
Hoe de hoofdpersoon, Nicola, verliest - haar relatie, haar onderzoeksproject - en toch doorgaat, zonder ' overleven', eerder gelaten. Of aanvaardend?

Is ze comfortabel met de eenzaamheid, met verlaten te worden? En hoe komt dat dan? Welke verhalen vertellen mensen zichzelf, om het leven en hun levenskeuzes te kunnen verdragen?
Hoe verbinden gevaarlijk kan aanvoelen, zeker als je je in de mal van de ander moet wringen om graag gezien te worden. Hoe een mens dat (on)opvallend omzeilt, bewust en onbewust, zodat ie op zijn minst zichzelf niet verlaat, hoe 'ie zichzelf soms toch verlaat. Hoe er dan toch mensen zijn die met de echte jou het leven kunnen leiden, als partner, als vrienden, als familie.

Dat lees je volgens mij in dit boek. Niet door één personage te begrijpen, maar door alle personages die aan bod komen. Daarmee maakt de auteur volgens mij duidelijk dat we als mens allemaal maar wat proberen in het leven en dat we gelijkaardige behoeftes hebben, maar die toch tot héle diverse manieren van leven leiden.
Soms wilde ik het hoofdpersonage toeschreeuwen, als bij een spannende serie: doe dat toch niet! Zo op het puntje van mijn stoel bracht dit boek me.
Het boek brengt ook enkele actuele thema's (genderkwesties, klimaatproblematiek) ter sprake, maar het wordt niet normatief of te zwaar.