Een jonge moslima werpt een kritische blik op haar religie en schreeuwt om individuele vrijheid. Rechttoe rechtaan!
Korte inhoud
De jonge studente Büsra woont bij haar oma in een klein appartementje recht tegenover dat van haar ouders, zusje Defne van 8 en haar 2 jaar jongere broer Halil. Ze wordt door haar ouders – die ze smalend 'de verwekkers' noemt – streng islamitisch opgevoed wat voor een vrouw heel wat regels, verplichtingen en beperkingen inhoudt wat betreft keuze van kledij, make-up, partner, beroep, eten en drinken, plezier maken,... ‘ het leven’ tout court. B. ziet allerminst een toekomst zitten als ‘broedkip’ in een afgemeten hok, zoals haar is voorgeschreven en ze haar voormoeders, nichten en tantes ziet doen, een leven waarin individualiteit en vrijheid niet van tel zijn. Om haar vriend Freek te kunnen ontmoeten, plooit ze zich in allerlei bochten, leidt ze als het ware jarenlang een dubbel leven tot uitputting toe. Zonder een blad voor de mond te nemen, uit ze haar vragen en bedenkingen rond de strenge islamregels onder de vorm van persoonlijke reflecties of in een gesprek met familie en vrienden. Ze is niet mals voor religies in het algemeen, die ze vergelijkt met drugs die je je individuele vrijheid doen verliezen, een kuddegeest creëren of nog, krachten zijn die tot destructie leiden. Vooral haar moeder moet het ontgelden: die is de duvel zelve, Karbonkel, ‘de Contraire die het bloed van onder haar nagels haalt’. Tussen deze tirades, uitlatingen en ellenlange dialogen vol scheldwoorden tussen vrienden door, lees je gelukkig ook nog verhaalfragmenten over haar oma en de andere grootouders, de Romereis met de klas, haar vroege liefde voor het verslinden van boeken, het jaarlijkse bezoek aan familie en vrienden in Turkije, het verloop van een trouwfeest, het offerfeest of de ramadan bij de Turken.
Leestip
Lale Gül is een Amsterdamse moslima met Turkse roots (°3/11/1997). Het eerste hoofdstuk van haar autobiografie blijkt eigenlijk een opdracht te zijn geweest voor de cursus ‘Creatief Schrijven’ die ze volgde aan de VU Amsterdam, waar trouwens ook haar schrijftalent werd ontdekt. De grote drijfveer voor dit boek was het afschrijven van haar sterke emoties tegen de strenge islamregels en het tegelijk bewijzen dat ze heel wat meer ‘Nederlands’ in haar koppie had dan haar familie. Drie maanden na zijn verschijning, in mei 2021, was het boek al aan zijn 12e druk toe. In juli 2021 kreeg het de NS-Publieksprijs en stond het 5 weken lang op nummer 1.
Lale hanteert een aparte, Hollandse woordenschat die de Vlaming vreemd in de oren klinkt (snikkel, kutkammeren, bouten, serviel zijn, harses, geteisem, stampei ..), een bargoens taaltje dat ver van mijn bed ligt. Daarnaast etaleert ze veelvuldig haar kennis van Multatuli of Carl Jung en zet ze uitdrukkingen naar haar hand, die hier en daar, toch wat geforceerd overkomen zoals 'met haar handen in de hoofddoek zitten’, ‘de hoofddoek in de ring gooien’ en nog ‘errare snikkelum est’ (wat zoveel wil zeggen als dat een man alles vergeven wordt). Maar dit doet niets af aan het feit dat dit boek een hele verdienste is. Lale is buitengewoon welbespraakt, intelligent en taalvaardig. Met haar autiobiografie gunt ze je een inkijk in haar eigen leven, vol zorgen maar ook strijdvaardigheid. De jonge moslima wil gehoord worden! Daarnaast stemt dit boek je tot nadenken over de islam en andere religies in het algemeen. Het brengt als het ware je buurvrouw en de wereld weer een stukje meer je huiskamer binnen. Een echte eyeopener!
De autobiografie wordt na 36 hoofdstukken in 340 p. vrij onverwachts afgesloten met een 8 pagina's lang, diepzinnig en vrij zwaarmoedig gedicht ‘Afscheid’. Het eindigt met de woorden: ‘Wordt (ongetwijfeld) vervolgd.’ Het blijkt inderdaad dat L.G. bezig is aan haar tweede boek. Daarin beschrijft ze de gebeurtenissen na maart 2021 toen ze, een maand na de verschijning van ‘Ik ga leven’, het ouderlijk huis verliet omdat het er elke dag ‘oorlog ‘was...
Veel leesgenot!
