Zinnen die zwemmen

In deze bundeling essays reflecteert Melani Reumers over uiteenlopende onderwerpen: potloden, schaduwen, de pijp van haar vader, de klok van haar moeder, en verschillende lichaamsdelen. Elk essay belicht deze onderwerpen vanuit verschillende perspectieven: haar eigen herinneringen en ervaringen, de etymologie van woorden en zegswijzen, maar ook de literatuur, kunstgeschiedenis en de bredere cultuur. Dat levert heel verrassende inzichten op bij heel alledaagse dingen. Een meer verhalende rode draad wordt gevormd door Reumers' passie voor zwemmen in open water, wat ze bijna dagelijks doet, soms op het roekeloze af. Maar ze beschrijft het zo mooi dat je zin krijgt om ook open water op te zoeken (helaas zijn de Dijle en de Vaart wat minder uitnodigend dan het meer nabij Utrecht dat Reumers frequenteert.) Reumers schrijft ook heel zwierig en mooi, poetisch en tegelijk helder. Ze rijgt moeiteloos volmaakte zinnen aan elkaar, met hetzelfde gemak, zo lijkt het, als waarmee ze elke dag het water in duikt.