Fabelachtige hoogvlieger

Op zoek naar een boek van een Koreaanse auteur vond ik in de bibliotheek van Leuven ‘De kip die dacht dat ze kon vliegen’ van Sun-mi Hwang. Een jaar geleden was ik al eens begonnen in een boek van haar, namelijk ‘Het huis met de kersenbloesem’. De minimalistische cover en de flaptekst waren veelbelovend, maar het verhaal kon me niet raken. Teleurgesteld omdat mijn verwachtingen niet ingelost werden, legde ik het boek onuitgelezen weg.

Hoe anders verliep het met ‘De kip die dacht dat ze kon vliegen’! De blauwe cover met gouden illustratie sprak me niet meteen aan en ik besloot de flaptekst maar niet te lezen om teleurstelling achteraf te vermijden. Maar net als het ei dat in de eerste zin naar beneden tuimelt, rolde ik meteen in het verhaal. Vanaf de eerste pagina leefde ik mee met Spruitje en haar wens om vrij te zijn en haar eigen ei uit te broeden.

Geboeid volgde ik haar avonturen en ik was vol bewondering voor haar doorzettingsvermogen. Ook al begrijpt ze niet altijd hoe de vork precies in de steel zit, toch volgt ze haar buikgevoel. Zo ontfermt ze zich over een ei dat haar zorg en bescherming nodig heeft. Hoewel Spruitje en haar Kleintje heel anders blijken te zijn, accepteren ze elkaar zoals ze zijn. Meer zelfs: ze zorgen voor elkaar. Als dat geen mooie levensles is.

‘De kip die dacht dat ze kon vliegen’ toont aan dat je het helemaal niet ver hoeft te zoeken om een krachtig verhaal te vertellen. Grootsheid kan verstopt zitten in de kleinste dingen, zoals een kip en een ei. Je kunt dit verhaal bijvoorbeeld lezen als een kritiek op de grootschalige landbouwsystemen waarin dieren gereduceerd worden tot productiemachines. De moedige legkip rebelleert immers tegen de traditionele rolverdeling op de boerderij. Ze wil niet langer veroordeeld zijn tot het produceren van eieren die ze moet afstaan.

Zo krachtig als haar overlevingsinstinct in het begin is, zo hartverscheurend is haar beslissing aan het eind van het boek als ze afscheid moet nemen van haar kleintje. “Spruitje liet alle dingen los die ze in haar hart had bewaard en waarvoor ze het juiste moment had afgewacht om ze met hem te delen. Maar tot woorden vormden ze zich niet – in plaats daarvan kon ze alleen maar snikken.”

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar dan verraad ik te veel over het einde. Alleszins, toen ik na het lezen de flaptekst bekeek, bleek die te kloppen als een bus: “Dit moderne sprookje is een lofzang op vrijheid, individualisme en moederschap.” Het verhaal van de kip en haar ei is prachtig verteld in eenvoudige woorden en is geïllustreerd met minimalistische maar sfeervolle illustraties. Een echte hoogvlieger!