Ontroerend en meeslepend
Ik las dit boek in één avond uit. Ik kon het maar niet wegleggen. Valentijn De Heer heeft het verhaal goed opgebouwd en werkt toe naar een hoogtepunt/ontknoping.
Je merkt aan het taalgebruik en de zinsopbouw dat de schrijver een debutant is . Vermoedelijk merk ik dat op omdat ik net een boek van Arthur Japin, een doorgewinterd schrijver, had gelezen. Ik bedoel het niet negatief, want De Heer kán schrijven.
Het verhaal volgt de jonge Elias die met zijn ouders in Leiden woont. Hij draagt als 12-jarige erg veel verantwoordelijkheden. Hij neemt veel van de zorg voor zijn broertje met het syndroom van Down op zich en is de rots in de branding van zijn moeder. Zijn vader is gewelddadig, zowel psychologisch als fysiek. Elias kan nergens terecht en wordt geacht volwassen te zijn.
Als lezer kom je in een draaikolk van gebeurtenissen terecht. Het gaat van kwaad naar erger en is, helaas, de realiteit in (vele) gezinnen.
Synopsis
Een jongen uit een welgestelde wijk probeert binnen een disfunctioneel gezin de zorg voor zijn verstandelijk beperkte broertje op zich te nemen, en vindt toevlucht bij een ouder echtpaar. Wanneer de kinderbescherming op de stoep staat, blijkt alles waarop hij zijn hoop had gevestigd een illusie.
