Menu sluiten
Machtige kroniek van een tragedie
Sommige boeken lees je niet voor de lol, maar om iets meer te begrijpen van de condition humaine, of zoiets. 'Wij houden van Tsjernobyl' is zo'n boek. Svetlana Alexijevitsj interviewde jarenlang honderden mensen wiens leven door de ontploffing van de kernreactor in Tsjernobyl in 1986 voorgoed veranderde en verwerkte die getuigenissen tot een adembenemd stemmenkoor. Bewoners van de getroffen streek, weduwen van rampenbestrijders, soldaten, journalisten, fotografen, wetenschappers en kinderen vertellen. Dat levert een aaneenschakeling op van monologen die losweg thematisch gegroepeerd zijn.
Behalve in een 'interview met zichzelf' komt de auteur nergens sterk op de voorgrond en neemt ze geen standpunten in. De verhalen zijn ook niet in interview-stijl, geen vragen en antwoorden dus. Je krijgt de indruk dat er overal dicht bij de vertelstijl en het taalgebruik van de vertellers is gebleven, wat het boek kracht en authenticiteit geeft. Hartverscheurend zijn de getuigenissen van vrouwen wiens mannen - totaal onwetend over de impact van wat ze deden - meteen na de ramp de eerste reddingswerken uitvoerden om ervoor te zorgen dat er niet een nog grotere catastrofe zou plaatsvinden en die zowat allemaal de eerste jaren daarna stierven aan de gevolgen van stralingsziekte.
Eén van de vertellers zegt ergens: 'Wij worden anders geboren en wij sterven anders'. Of: hoe een wereld begrijpen waarin vrouwen wordt afgeraden hun doodzieke man nog aan te raken of zelfs maar in zijn buurt te komen, waar besmette grond in kuilen wordt begraven, waar plassen regenwater groen of geel uitslaan, waar kinderen geen bal uit de struiken mogen halen of in een zandbak spelen, waar oudjes terugkeren naar hun hoog-radioactieve dorp omdat ze vergaan van heimwee en de tomaten en augurken in hun tuin willen oogsten, waar samen met een kernreactor ook een ideologie is ontploft en niemand nog goed weet wat een (sovjet)-mens is.
Een boek dat aan je ribben blijft plakken.
Svetlana Alexijevitsj kreeg in 2015 de Nobelprijs voor de Literatuur.
Behalve in een 'interview met zichzelf' komt de auteur nergens sterk op de voorgrond en neemt ze geen standpunten in. De verhalen zijn ook niet in interview-stijl, geen vragen en antwoorden dus. Je krijgt de indruk dat er overal dicht bij de vertelstijl en het taalgebruik van de vertellers is gebleven, wat het boek kracht en authenticiteit geeft. Hartverscheurend zijn de getuigenissen van vrouwen wiens mannen - totaal onwetend over de impact van wat ze deden - meteen na de ramp de eerste reddingswerken uitvoerden om ervoor te zorgen dat er niet een nog grotere catastrofe zou plaatsvinden en die zowat allemaal de eerste jaren daarna stierven aan de gevolgen van stralingsziekte.
Eén van de vertellers zegt ergens: 'Wij worden anders geboren en wij sterven anders'. Of: hoe een wereld begrijpen waarin vrouwen wordt afgeraden hun doodzieke man nog aan te raken of zelfs maar in zijn buurt te komen, waar besmette grond in kuilen wordt begraven, waar plassen regenwater groen of geel uitslaan, waar kinderen geen bal uit de struiken mogen halen of in een zandbak spelen, waar oudjes terugkeren naar hun hoog-radioactieve dorp omdat ze vergaan van heimwee en de tomaten en augurken in hun tuin willen oogsten, waar samen met een kernreactor ook een ideologie is ontploft en niemand nog goed weet wat een (sovjet)-mens is.
Een boek dat aan je ribben blijft plakken.
Svetlana Alexijevitsj kreeg in 2015 de Nobelprijs voor de Literatuur.
Synopsis
Persoonlijke verhalen van mensen die bij de ontploffing van de kerncentrale in Tsjernobyl op 26 april 1986 aanwezig waren en daar hun leven lang de gevolgen van hebben ondervonden.
