Ben je schuldig aan keuzes van een ander?

We schrijven de jaren 50. De jonge dichters Sylvia Plath en Ted Hughes leven in een ongelofelijke symbiose samen. Alles delen ze: inspiratie, kritiek, vrienden en natuurlijk hun passie: de literatuur. Samen groeien ze ook, ze tillen elkaar op naar ongekende hoogte. Zo’n samenwerking lijkt op het eerste gezicht heerlijk, maar tegelijkertijd voel je ook dat het een beetje te veel van het goede is. Want heeft een kunstenaar ook geen eigen denkproces nodig? Is het niet belangrijk om ook los van elkaar iets te betekenen? Bovendien: de samenhang wordt hoe langer hoe meer ongelijk: Sylvia steunt zo op Ted, dat het hem benauwt. En dus volgt de breuk.
Sylvia verglijdt in een depressie. En zoekt uiteindelijk de dood.

Na het drama geeft de hele wereld Ted de schuld, hij was de moordenaar die de geliefde Sylvia Plath over de rand duwde. Vrienden van vroeger namen stelling, schreven memoires, publiceerden aanvallen. Overal waar hij opdook werden spandoeken uitgerold.

Connie Palmen neemt het voor hem op. Is het wel zo eenvoudig dat er een oorzaak en een schuldige was? Wat was de rol van de tijdsgeest in de jaren vijftig die vrouwen amper ruimte gaf voor een eigen carrière? En welke rol hebben de media gespeeld in dit verhaal? Was dit drama onafwendbaar? En, wat is de rol van lijden in het tot standkomen van literatuur?

Een boek vol controverse, prachtig geschreven en om nog lang over te discussiëren.