Spannend en aangrijpend. Zet je met je beide voeten op de grond.

In dit boek pent de Noord-Ierse schrijfster Maggie O’Farrell haar eigen bijna-doodervaringen neer, 17 om precies te zijn, wat niet niks is, he? Enkele van haar spannende belevenissen verschenen afzonderlijk al eerder in de krant, maar in 2017 kwam een bundel uit met 17 autobiografische verhalen, getiteld “I am I am I am. 17 brushes with death”. Een sterke zelfbevestiging, als je het mij vraagt, die wat als een mantra klinkt, niet?

Dat Maggie meer dan gemiddeld geluk heeft, mag overduidelijk zijn. Dankzij haar beschermengelen, stierf ze niet tijdens een onmogelijke bevalling, overleefde ze een levensbedreigende ziekte, ontsnapte ze aan moord op een verlaten pad, verdronk ze niet in de oceaan, werd ze niet omver gereden in het bos enz. Dat alles vertelt de schrijfster in een beeldrijke woordenschat en vlotte stijl die zo snel gaat als een TGV. Nu, het moet gezegd: angst kent Maggie niet. Evenmin is ze vies van het nemen van risico’s en het bewandelen van onbetreden paden. Anderzijds hangt niet iedereen in zijn eentje rond in een verlaten streek of dient hij/zij zich aan als mogelijk slachtoffer van een messenwerper in het circus, toch? Zijn de belevenissen misschien wat opgesmukt en uitgesponnen? in het voorlaatste hoofdstuk legt de schrijfster uit waar dat tikkeltje roekeloosheid vandaan komt. Dat weten we dan ook weeral.

En zoals het betaamt in een boek vol spanning, houdt ze haar sterkste verhaal voor de apotheose: in een laatste hoofdstuk lees je hoe door een ziekte van haar dochter ‘het gevaar overal loert’...

Spannend, aangrijpend, overweldigend, ontroerend, bewonderenswaardig.