Een pleidooi voor geborgenheid en het zoeken met een open blik

Jannie Regnerus (1971), afkomstig uit Friesland heeft reizen gemaakt naar onder andere Mongolië en Japan. Deze reizen hebben haar literair werk beïnvloed.

Ze is beeldend kunstenaar en was al bekend van "Het lam" (2013) en "Het geluid van vallende sneeuw" (2006), een reisboek over Japan waarvoor ze de Bob den Uylprijs heeft gewonnen.

Met "Het wolkenpaviljoen" heeft ze een sober, subtiel poëtisch boek aan haar oeuvre toegevoegd.

Met het stranden van zijn huwelijk komt architect Luut tot een confronterend inzicht: waar hij voor andere gezinnen huizen ontwerpt, is hij zijn eigen thuis verloren. Niets lijkt meer voor de eeuwigheid, zijn ontwerpen krijgen op de tekentafel al een houdbaarheidsdatum opgelegd. Hij ervaart niet alleen een leegte in zijn beroep, maar ook in zijn ziel. Om zijn inspiratie te hervinden keert hij terug naar Japan, naar de tempels en tuinen die hem als jonge architect hebben geïnspireerd. Hij verdiept zich in de rituelen rond de Ise Jingu-tempel, het heiligdom van tweeduizend jaar oud dat iedere twintig jaar wordt afgebroken en nieuw opgebouwd. Tegen de achtergrond van de Japanse cultuur reflecteert hij over zijn wortels, over hoe zijn jeugd van invloed is geweest op de loop van zijn leven. Hij heeft het gevoel dat hij gefaald heeft, omdat zijn huwelijk is mislukt en het zelfgebouwde nest is afgebrokkeld. Wanneer zijn dochter niet bij hem is, voelt hij zich ontheemd: "In Tessels (de dochter) universum draaien moeder- en vaderplaneet elk hun eigen baan en omloopsnelheid om haar heen. Waar alles in haar leven zich verdubbelde, huizen, bedden en reizen, werd het belangrijkste gehalveerd. Steeds ontbrak er een ouder."

Ervaringen van Luut of inzichten van bouwwerken elders in de wereld zeggen iets over het verlangen om een nest te bouwen, een thuis, een plek waar je kunt wortelen en groeien, maar van waar je ook kan uitvliegen.
Jannie Regnerus gebruikt daarvoor kernachtige zinnen, die vaak door komma's in elkaar verweven worden. De metaforen of beelden die opgeroepen worden, zetten de lezer aan het mijmeren en overdenken. Met weinig woorden schept de schrijfster ruimte in het hoofd van de lezer en dat is wat literatuur voor mij dient te doen. Het wolkenpaviljoen is een poëtische roman (novelle) over hechten en loslaten, het contrast tussen het verlangen naar de besloten warmte van een thuis en naar de open horizon.

De kleine hoofdstukken zitten vol originele, beeldende observaties en filosofische overpeinzingen. Het boek is een subtiel pleidooi voor verstilling, bezieling en een open blik.