Ee ontroerend verhaal over hoe de strakke grens tussen heden en verleden kan vervagen

Op een dag realiseert Etta zich dat ze nog nooit de zee heeft gezien. En ze besluit er dan maar naartoe te wandelen. Klein detail: Etta is 82 en de kust ligt meer dan 1000 kilometer Oostwaarts. Maar waar een wil is, is een weg, en weg is Etta.

Otto blijft achter met een stapel recepten. Met een buurman, Russel. En met heel veel herinneringen. Bijvoorbeeld over de tijd dat hij zelf de zee zag, toen hij als Canadese soldaat Europa bevrijdde.

Heden en verleden vermengen zich op wonderlijke wijze in dit boek. Aanvankelijk gebeurt dat nog expliciet, maar gaandeweg lijkt de grens tussen toen en nu vager te worden. Etta verdwaalt daarbij in haar eigen gedachten en raakt, net als de lezer, af en toe het verschil tussen werkelijkheid en fantasie volledig uit het oog.

Gaandeweg ontdek je dus hoe Etta en Otto elkaar leerden kennen, welke rol Russel daarbij speelde en hoe deze drie oude mensen voor altijd met elkaar verbonden zijn.

En James? Tja, die wandelt een tijdje met Etta mee, als hij al bestaat tenminste.