Waar schrijft Leuvense thrillerauteur Koen Paes zijn boeken?
Toon me je schrijfplek ... en ik zeg wie je bent. Leuvens thrillerauteur Koen Paes neemt ons mee naar zijn geliefde schrijfplekken.
"Ik ben altijd een dagdromer geweest, al van kinds af aan. Ik heb nooit veel moeite moeten doen om mijn gedachten weg te laten meanderen tot het punt dat ze haast onbewust hun eigen weg zoeken, voortgestuwd door verbeeldingskracht. Als ‘jongvolwassene’ heb ik die kant van mij jarenlang begraven en weggeduwd, haast alsof het een eigenschap was om me voor te schamen. Dromen leek niet te passen in de grote-mensen-wereld vol verantwoordelijkheden en prestatiedrang, of dat hield ik mezelf althans voor.
Tot ik enkele jaren geleden het schrijven heb ontdekt. Schrijven heeft mijn dagdromen terug bestaansrecht gegeven. ‘Levenslang leren’ kan dan misschien het motto zijn van onze veeleisende maatschappij, ‘levenslang afleren’ wordt met het ouder worden hoe langer hoe meer mijn credo. Alle ballast, alle halve waarheden en hele onwaarheden afleren die door de jaren heen op je schouders zijn gestapeld en op die manier terugkeren naar wie je eigenlijk als kind al was, dat is voor mij de essentie van het dagdromen/schrijven.
Maar alles begint natuurlijk met een goed verhaal. En laat mijn dagdroomkant daar nu net een voorliefde voor hebben. Het lukt niet altijd even goed, maar als mijn gedachten voldoende ver wegdrijven, dan komen haast als vanzelf flarden van verhaallijnen, van personages, zelfs volledig gevisualiseerde scènes met complete dialogen zo maar mijn hoofd ingeslopen. Geen idee waar ze vandaan komen.
de Franse Pyreneeën
Het vaakst gebeurt dat wanneer ik op de fiets zit. De eerste ruwe verhaallijnen voor ‘Van water en bloed’ zijn bijvoorbeeld ontstaan tijdens een 200 km lange dagtocht door de Franse Pyreneeën."
Zo’n fietstochten hebben haast iets mystieks, iets meditatiefs voor mij. De fysieke inspanning, het één worden met de natuur rondom, de ‘geautomatiseerde focus’ die beslag legt op een deel van je geest en die er zo voor zorgt dat de rest van je geest bevrijd wordt en in willekeur kan dromen en wegstromen. Zo worden verhalen geboren in mijn hoofd.
Maar in mijn hoofd is uiteraard nog niet op papier. Schrijven is nogal moeilijk op een fiets, dus dat gebeurt thuis. Een verhaal op papier zetten is een meer ambachtelijk en minder romantisch proces, een puzzelen en zoeken naar de juiste woorden en de juiste cadans om de personages en de scènes die ik bij elkaar gefantaseerd heb tot leven te brengen. Een proces dat soms heel voldoening gevend kan zijn, maar net zo vaak ook onnoemelijk frustrerend. Een goede oefening in geduld, waarbij ik mezelf voor hou dat niets moet en alles mag.
Liggend schrijven
Daarom schrijf ik ook altijd liggend, altijd. Omdat schrijven nooit werken mag worden, maar dromen moet blijven. Onderuit gezakt in de zetel of (meestal zelfs) gewoon in bed, met een muziekje in de oren en de laptop op de schoot. Een god in het diepst van mijn gedachten, maar eigenlijk slechts een held op sokken 😉.
Soms lijken de woorden al klaar te zitten in mijn vingers en stroomt een volledige paragraaf haast kant en klaar het toetsenbord in. Meestal niet. Meestal is het zoeken, schrijven, herlezen, schrappen, herformuleren, opnieuw beginnen en vooral niet wanhopen. Het fascinerende is dat in het zoeken naar woorden en metaforen vaak ook nieuwe ideeën en inzichten ontstaan. Een vreemde wisselwerking waar beelden voor woorden zorgen en woorden voor beelden.
Of soms gebeurt er enkele uren ook helemaal niets en blijft het grotendeels bij staren en dagdromen of eindig ik met een blad dat vijfmaal terug leeggewist is. Maar dat geeft niet. ‘Stilstaan is achteruitgaan’ is tenslotte één van die verschrikkelijke onwaarheden die ik dankzij het schrijven heb afgeleerd."
Koen Paes, "Van Water en Bloed", 2022 https://www.vanwaterenbloed.be
