Verhaal van dreigend onheil

Als er iemand een meeslepend boek kan schrijven zonder ooit te zeggen wat er echt aan de hand is, dan is het wel Kazuo Ishiguro. Met Versluierde heuvels schreef hij een boek dat baadt in een unheimliche sfeer en dat je met een ongemakkelijk gevoel achterlaat.

Na de zelfmoord van haar dochter blijft Etsuko, een Japanse weduwe die in Engeland woont, alleen achter met haar herinneringen. Die voeren haar terug naar een zomer in Nagasaki en de strijd van haar en haar familie om na de oorlog (en het atoombombardement) een nieuw bestaan op te bouwen. Als haar herinneringen zich concentreren rond haar vreemde vriendschap met Sachiko en haar dochter Mariko, nemen ze een macabere wending. Heden en verleden worden vermengd in een verhaal van een aangrijpende ontroering.

Zo luidt de flaptekst van Versluierde heuvels. Ishiguro is een meesterlijke verteller die in simpele bewoordingen een dreigende sfeer creëert door vooral heel veel niet te zeggen. Het is heel moeilijk om je vinger op de feiten te leggen. En na een tijdje begin je je af te vragen hoe de vork nu precies in de steel zit. Het verhaal stopt abrupt en laat je verweesd achter met heel veel vragen.

In de hoop om wat duidelijkheid te krijgen, raadpleegde ik een aantal recensies en die deden me wel achteroverslaan: ik wilde het boek meteen opnieuw doornemen om te zien wat ik allemaal gemist had. Zonder te veel te willen onthullen, kan ik meegeven dat die recensies twee richtingen uitgaan: Etsuko is het slachtoffer van een groot trauma, maar misschien is ze meer dan dat en ook een dader. Dat maakt van haar een heel betrouwbare verteller.

Al dan niet bewust haalt Etsuko haar herinneringen door elkaar: misschien zijn Sachiko en Mariko een versie van Etsuko en haar dochter Keiko op een later moment in haar leven. Wat is de waarheid, vraag je jezelf de hele tijd af. De verschillende antwoorden die daarop te geven zijn maken van dit boek een ideaal leesgroepboek!