Roman die de vinger aan de pols van de tijd legt.

Don DeLillo, een Amerikaanse auteur met Italiaanse roots is op zijn best als hij met zijn verhalen of romans vervreemding, ongemak en angst kan veroorzaken. Hij legt de vinger aan de pols van zijn tijd. Er lopen nogal wat freaks rond in zijn boeken. Wat is zijn mensbeeld? : “We bestaan uit verhalen en zoeken in die verhalen naar veilige havens, maar dat is een illusie.”

Vrieskou

Lezers die een perfect einde willen waarin alle plotlijnen samen vallen beginnen best niet aan een Don DeLillo. Wie sporadisch een filosofische beschouwing rond tijd, ruimte, leven en dood kan smaken, raad ik zeker Nulpunt aan.

Het thema? Een getroubleerde vader-zoonrelatie in een geheim toptechnologisch centrum midden in de woestijn, waar zieke mensen zich laten invriezen. Via DNA-wissels krijgen die zieken de garantie dat ze in de toekomst in een betere, gezondere versie van zichzelf zullen ontwaken. Ze kiezen zelf de leeftijd waarop ze zullen terug keren. Ook wie nog gezond is kan zich alvast laten invriezen.

Ongemak

Zoveel is duidelijk, in Nulpunt is de aarde op zijn retour, de mensheid de weg kwijt, de dood uitgewist. In de woorden van DeLillo: “De dood is een taaie gewoonte om mee te breken.”
De mooiste scene in het boek is die waarin een ingevroren vrouw zelf aan het woord is. Een citaat: ‘Ze is tegelijk de eerste persoon en de derde persoon zonder enige mogelijkheid om ze met elkaar te verbinden…Ze leeft binnen de onverbiddelijke grenzen van het ik….De woorden gaan nooit weg..Is dit de nachtmerrie van het ik dat zo strak om haar heen spant…
Wat ons met andere woorden rest is de taal. Alleen het benoemen maakt ons tot wat we zijn. Ook in bevroren toestand.