Was ik maar een normale mens.
Tot voor kort had je als lezer nog nooit gehoord van de jonge Ierse schrijfster Sally Rooney.
Inmiddels is ze niet weg te branden uit de actualiteit en wordt ze door The Guardian bestempeld als de stem van de nieuwe generatie.
Een hele verantwoordelijkheid voor de 27 jarige Rooney die met dit boek, haar tweede roman, alvast een pareltje uit haar hoofd heeft getoverd.
Humo verwoordt het goed: “in bedrieglijk vanzelfsprekend proza dat zijn technisch vernuft soms welhaast verlegen lijkt te willen verbergen, tekent Rooney de eerste jongeren die weten dat ze het slechter zullen hebben dan hun ouders als een groep die zich, met het eigen gevoelsleven als enige houvast, een weg moet zoeken in een wereld die ideologisch en economisch op losse schroeven staat.”
Het klopt dat je niet weggeblazen wordt van de prachtige volzinnen, de mooie beschrijvingen of dat het je verbeelding op hol doet slaan, maar Rooney geeft op ogenschijnlijk eenvoudige wijze weer hoe het gevoelsleven van de twee hoofdpersonages, Marianne en Connell, zo onder je huid kruipt, dat je het verhaal niet kunt loslaten.
Dat je helemaal partij kiest voor beide personages, zonder de ene of de andere te willen voorttrekken of achteruit te duwen. Ze verwijzen de andere namen naar de achtergrond, quasi als een vast onderdeel van het decor.
Te lezen en te omarmen. En te ontdekken. Uitgelezen. 06.03.19
Inmiddels is ze niet weg te branden uit de actualiteit en wordt ze door The Guardian bestempeld als de stem van de nieuwe generatie.
Een hele verantwoordelijkheid voor de 27 jarige Rooney die met dit boek, haar tweede roman, alvast een pareltje uit haar hoofd heeft getoverd.
Humo verwoordt het goed: “in bedrieglijk vanzelfsprekend proza dat zijn technisch vernuft soms welhaast verlegen lijkt te willen verbergen, tekent Rooney de eerste jongeren die weten dat ze het slechter zullen hebben dan hun ouders als een groep die zich, met het eigen gevoelsleven als enige houvast, een weg moet zoeken in een wereld die ideologisch en economisch op losse schroeven staat.”
Het klopt dat je niet weggeblazen wordt van de prachtige volzinnen, de mooie beschrijvingen of dat het je verbeelding op hol doet slaan, maar Rooney geeft op ogenschijnlijk eenvoudige wijze weer hoe het gevoelsleven van de twee hoofdpersonages, Marianne en Connell, zo onder je huid kruipt, dat je het verhaal niet kunt loslaten.
Dat je helemaal partij kiest voor beide personages, zonder de ene of de andere te willen voorttrekken of achteruit te duwen. Ze verwijzen de andere namen naar de achtergrond, quasi als een vast onderdeel van het decor.
Te lezen en te omarmen. En te ontdekken. Uitgelezen. 06.03.19
Synopsis
Marianne en Connell groeien op in hetzelfde stadje in landelijk Ierland. Ze ontmoeten elkaar alleen wanneer de moeder van Connell het huis van Marianne schoonmaakt. Als ze beiden naar het prestigieuze Trinity College in Dublin gaan, blijkt dat zich door de jaren heen een diepe band heeft gevormd.