Wraak, dood en liefde. Medea ontwaakt.

Zinnen als verzen. David Vann zorgt ervoor dat je meteen in het verhaal gezogen wordt. De bekende Griekse tragedie van Medea, de vrouw die, uit wraak voor het overspel van haar man, haar kinderen doodt.

De start is de epische reis van het schip de Argos, over de Zwarte Zee vanuit Perzië. Medea heeft zonet haar broer in stukken gehakt en overboord gegooid, ze ontvlucht haar geboorteland, samen met Jason, haar geliefde, de Argonauten en het Gulden vlies. Je leert haar kennen als een duale vrouw, meedogenloos en kwetsbaar. Geen monster maar wel een priesteres van de duisternis, een vrouw die zich bewust is van haar precaire positie in de Griekse maatschappij. “ Medea heeft het gevoel dat ze de enige vrouw zou kunnen zijn, of dezelfde vrouw. Ze zal zichzelf afzonderlijk moeten maken.” Want “De vergetelheid loert aan alle kanten.”

Dat Vann zelf zeilt en mee ging met een reconstructie van een antiek Egyptisch zeilschip op de Rode Zee doet zich voelen in de tekst. Het schip, de zee, de wind, het licht, ze zijn personnages op zich. De korte zinnen, de visuele stijl maken dat je de tekst als Griekse verzen nog het liefst luidop zou willen lezen.

David Vann weet als geen ander een beklemmende sfeer op te roepen, dat deed hij al in vorige boeken zoals ‘Aquarium’, ‘Goat Mountain’ en Aarde’, zij het daar dan in een familiale of stedelijke context.

In de ontknoping van dit boek sleurt Vann je mee in de logica van Medea. Haar dwingende razernij en radeloosheid maken dat noch zij noch de nieuwe liefde van haar man, noch haar kinderen aan hun lot kunnen ontsnappen. Zo kleurt de lucht zwart en “Niemand zal haar volgen. Mensenwet voorbij, in oorlog met de zon.”
‘Klare lucht zwart’ is zo intensief dat je alleen kan zuchten als je het boek tot slot neerlegt.