Menu sluiten
Together in electric dreams
Jonge goden is het verhaal van drie jonge mensen en een schrijver op een kantelpunt in hun leven. Zonder onderscheid zijn ze op zoek naar een eigen definitie van liefde en geluk, met of zonder oogkleppen, met of zonder casualties of war. Maar dan blijken de gevolgen van hun ondoordachte beslissingen plots groter dan verwacht.
Vier personages (Joke- Tom- David en Sofie) nemen beurtelings het woord in deze vlijmscherpe roman over liefde, angst, (verkeerde) keuzes en hun (desastreuze) gevolgen. In eerste instantie leek het mij een coming-of-age-roman (what's in a name ?) omdat de personages jong, onvolwassen en een beetje dwaas overkomen aan het begin van het verhaal en matuurder worden naarmate het verhaal vordert....degene die het halen tenminste. Heyvaert doet mij qua sarcasme een beetje denken aan de jonge Brusselmans....maar vuilbekt godzijdank veel minder en heel wat stijlvoller. In eerste instantie weet je niet goed wat de vier personages met elkaar te maken hebben en waar Heyvaert naartoe wil...maar dan plots vloeit alles zo mooi in elkaar. Zalig ! Deze germanist haalt -volgens mij- een veel hoger literair niveau dan zijn jeugdidool Brusselmans en charmeert met heerlijke zinnen zoals :"Ze houdt van zeepbellen blazen. En ik van luchtkastelen, dus dat past wel" (tot nu toe de mooiste quote van 2018). Ook dat een debuterend auteur schrijft over een getormenteerd auteur die zijn magnus opus geschreven heeft, nl. 'Jonge Goden' (do you get it ?) en zoveel weet over de uitgeverswereld en het bestaan en verplichtingen als auteur is bijna griezelig....hij lijkt bijna gereincarneerd. Anyway....zeer sterk debuut. Een aanrader....ook omdat ons geliefde Leuven een toch wel aanzienlijke rol speelt in het verhaal. Die Heyvaert kan wel wat. Daar gaan we nog van horen, geloof me....of beter gezegd...beloof het me, lees het boek en spread the word !
Vier personages (Joke- Tom- David en Sofie) nemen beurtelings het woord in deze vlijmscherpe roman over liefde, angst, (verkeerde) keuzes en hun (desastreuze) gevolgen. In eerste instantie leek het mij een coming-of-age-roman (what's in a name ?) omdat de personages jong, onvolwassen en een beetje dwaas overkomen aan het begin van het verhaal en matuurder worden naarmate het verhaal vordert....degene die het halen tenminste. Heyvaert doet mij qua sarcasme een beetje denken aan de jonge Brusselmans....maar vuilbekt godzijdank veel minder en heel wat stijlvoller. In eerste instantie weet je niet goed wat de vier personages met elkaar te maken hebben en waar Heyvaert naartoe wil...maar dan plots vloeit alles zo mooi in elkaar. Zalig ! Deze germanist haalt -volgens mij- een veel hoger literair niveau dan zijn jeugdidool Brusselmans en charmeert met heerlijke zinnen zoals :"Ze houdt van zeepbellen blazen. En ik van luchtkastelen, dus dat past wel" (tot nu toe de mooiste quote van 2018). Ook dat een debuterend auteur schrijft over een getormenteerd auteur die zijn magnus opus geschreven heeft, nl. 'Jonge Goden' (do you get it ?) en zoveel weet over de uitgeverswereld en het bestaan en verplichtingen als auteur is bijna griezelig....hij lijkt bijna gereincarneerd. Anyway....zeer sterk debuut. Een aanrader....ook omdat ons geliefde Leuven een toch wel aanzienlijke rol speelt in het verhaal. Die Heyvaert kan wel wat. Daar gaan we nog van horen, geloof me....of beter gezegd...beloof het me, lees het boek en spread the word !
