Drie romans vol heerlijke overdrijving

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik nu pas iets gelezen heb van een van onze grootste vrouwelijke schrijfsters. Maar ik heb het ineens goed gemaakt door een bundel met drie romans van Amélie Nothomb te lezen. Hoewel ik de eerste twee verhalen - Gods ingewanden en Met angst en beven - zeker de moeite vond, was ik vooral weg van De verloofde van Sado.

Amélie is een jonge lerares in Tokio. Wanneer ze bezwijkt onder de attenties van een student - de verlegen, rijke, en oh-zo-Japanse Rinri - laat ze zich meeslepen door een affaire die even ongebruikelijk als teder is. Ze dompelt zich helemaal onder in de Japanse cultuur en wij met haar. Met volle teugen zuigt ze het Japanse leven in zich op. Hoewel ze geen al te fraai beeld van Japan schetst, is ze er er toch door bezeten en heeft ze er alles voor over om er te zijn en te blijven.

Niet alleen die gretigheid en onstuimigheid sprak me heel erg aan, maar vooral ook haar welbespraaktheid in combinatie met heel veel dramatiek en overdrijving. Nothomb vindt de perfecte balans tussen zwelgen in zelfmedelijden en heerlijke zelfrelativering, want ze kent zichzelf maar al te goed. “Als ik lyrisch word, ben ik altijd megalomaan.” En dat is een heerlijk contrast met de gesloten Japanners.