Fenomenaal debuut over herinneren en vergeten

In het even onherbergzame als innemende Idaho hebben zwijgzame Wade en pianolerares Ann een bescheiden bestaan nadat Wade er negen jaar eerder een gezinsdrama meemaakte. Op een hete zomerdag sloeg zijn eerste vrouw Jenny hun dochtertje May de kop in. June, hun andere dochter, vluchtte daarop weg en werd nooit meer gevonden. Wade praat niet over wat er is gebeurd en wanneer een agressieve dementie zich meer en meer van hem meester maakt, dreigt elk bestaansbewijs van het gezin voorgoed te verdwijnen. Met iets tussen obsessie en toewijding in probeert Ann dat proces tegen te gaan en zoekt ze uit wat er die bewuste dag is gebeurd.

Idaho gaat over de spanning tussen weten en vergeten, tussen herinneren als pleister op of net zout in de wonde. Ook de vorm doet daarbij zijn duit in het zakje.
Met een wisselend vertelperspectief, waarbij de auteur ook in de tijd heen en weer springt, en een taal waarin de zintuiglijke ervaring een belangrijke rol speelt, krijg je een leeservaring die sterk lijkt op de gefragmenteerde, associatieve werkelijkheidsbeleving van dementerenden.

Maar wat de roman een echte voltreffer maakt, is het tegenovergestelde effect dat verhaal en taal op de lezer hebben. Wat de plot betreft is de informatie karig. Hoewel de spanning magistraal gedoseerd wordt, blijven heel wat vragen onbeantwoord. Dat laat je als lezer achter met een onbehaaglijk, haast onvoldaan gevoel. Als het ware om dat te verzachten is het proza van Ruskovich teder, zintuiglijk en warm. Haar prachtige zinnen beschrijven de werkelijkheid op een pure, eerlijke en sensitieve manier. Ze stillen de jeuk waarmee de onbeantwoorde vragen je achterlaten en zorgen zo op hun manier voor verlossing. Een indrukwekkend debuut!