Intrigerende studie van een perverse geest

Op zeker ogenblik bewees Valgaeren voor mij dat hij kan schrijven. En ik bedoel daarmee niet dat hij in staat is de een of andere keukenroman of standaard ‘thriller’ uit zijn vulpen te persen. Valgaeren doet net wat anders. In Blackwell toonde hij aan dat hij een tot in de perfectie uitgediepte Victoriaanse roman kan bedenken. In zijn nieuwe boek, Engelenlust, geeft hij de niets-vermoedende lezer een verstorend maar intrigerend inzicht in de duistere geest, de perverse duistere geest van een necrofiel. Want dat is zijn hoofdpersonage: een gestoorde maar perfect rationeel blijvende jongeman die op prille leeftijd ontdekt dat zijn liefde niet naar het levende vlees neigt, nee: hij is perfect tevreden wanneer het object van zijn passie al overleden is.
Nu is dit toch wel een onthutsend onderwerp, en in de handen van een minder kundig schrijver vloeide de gifketel van de griezel en de gruwel al snel over, borrelden beschrijvingen à la Lovecraft of Clark Ashton Smith uit de vloeibare brij van wat eens een menselijk lichaam was. Misschien zou zelfs Stephen King dit onderwerp in een van zijn mindere buien niet links laten liggen.
Valgaeren echter, flegmatisch als hij is, maakt dit verschrikkelijke onderwerp bijna absurd aannemelijk. We kijken binnen bij de hoofdpersoon, bij zijn strijd om bovenal de menselijke waardigheid te behouden, en treuren misschien wanneer zijn geilheid het van zijn gezonde verstand wint. In dat opzicht is de overigens naamloze hoofdpersoon zoals wij allemaal: niet altijd hebben we onszelf in de hand, al denken we van wel.
Dit is het moment waarvan ik er van overtuigd ben dat Valgaeren kan schrijven. Nee, eerlijk gezegd wist ik dat al eerder, maar met deze proeve kan hij duidelijk elke uitdaging aan. Hierna wordt het voor hem echter moeilijk. Hij heeft nu de lat hoog gelegd. Hij kan niet meer afdalen naar het gezapige, ondertussen toch al totaal uitgeperste genre van de Vlaamse dorpsthriller. Geen probleem echter. Hij hoeft niet te bewijzen dat hij de fletse intrige aankan van nog maar eens een Aspe- of Witse-imitator. Hij kan op zijn eigen benen staan. En ik hoop dat hij dat ook doet. Alleen stel ik me deze vraag: waar gaat dat in een volgende boek heen? Ik ben benieuwd.