Toppunt van Japanse eenzaamheid en eenvoud

“Als je iets zou moeten leren, dan alleen maar dat je je niet hoeft te schamen. Wees niet beschaamd omdat je een mens met gevoelens bent. Wat je ook voelt, voel het intens en diep. Voel het nog een beetje intenser, voel het nog een beetje dieper. Voel het voor jezelf. Voel het voor de anderen. En dan: laat het los.”

Een jonge Japanner die zich in huis opgesloten heeft, komt na twee jaar voor het eerst weer buiten. In een park waar hij elke dag gaat zitten, raakt hij geïntrigeerd door een oudere man die daar ook de hele dag doorbrengt. Heel geleidelijk raken de twee met elkaar bevriend en biechten ze aan elkaar op hoe ze op dit moment zijn beland.

Heel veel gebeurt er niet in dit boek, maar in prachtige, eenvoudige bewoordingen laat Flasar je in de ziel van haar twee hoofdpersonages kijken. De kleine gebeurtenis is als een rimpeling in het water die steeds verder uitrolt en uiteindelijk ook tot je eigen zielenroerselen reikt.

Het verhaal legt de kwellingen en onzekerheden bloot die iedereen voelt maar te vaak verzwijgt. Het vat in woorden wat te vaak onuitgesproken blijft tussen mensen - uit vrees om te kwetsen of gekwetst te worden. Uit schaamte. Uit spijt. En wat mensen het gevoel geeft dat ze eenzaam zijn. Het is met die eenzaamheid dat de twee hoofdpersonages leren omgaan door bevriend te raken.

Tot slot kaart het boek ook een heel intrigerend maar schrijnend fenomeen aan, dat van de hikikomori. Hikikomori zijn Japanse jongeren die zich opsluiten en zich helemaal terugtrekken uit de prestatiegrichte maatschappij. Als je daar graag wat meer over leest, vind je hier en hier boeiende achtergrondinfo. En hier ook in het Engels.