Menu sluiten
Fragiel liefdesverhaal
Dat Murakami niet de enige Japanse auteur is die het ontdekken waard is, bewijst Hiromi Kawakami met deze fijngevoelige liefdesgeschiedenis.
Tsukiko is veertig en alleen. Voor de liefde, zo gelooft zij, is ze niet gemaakt. Tot ze op een dag haar oude leraar uit het middelbaar tegenkomt. Hoewel Sensei dertig jaar ouder is, ontmoeten ze elkaar vanaf dan geregeld op café. En langzaam maar zeker spreken ze ook af voor andere gelegenheden, zoals een paddenstoelenjacht, een feestje onder de kersenbloesems of een uitstap naar een klein eiland. Allebei zoeken ze elkaars toenadering, terwijl ze die op hetzelfde moment ontvluchten.
Op een uiterst serene en ingetogen manier maak je kennis met de hoofdpersonages en hun langzame toenadering in de loop van vier seizoenen. Hun ontmoetingen gaan niet alleen gepaard met veel drank en eten, maar ook met aarzelingen en twijfels. Er gebeurt niet veel in het boek: de personages zijn erg gesloten en de eenzaamheid loert altijd om de hoek. Maar uit kleine handelingen of korte woorden spreekt hun wederzijdse liefde. Uit het verhaal spreekt ook een grote tederheid. En aandacht voor de natuur, die prachtig wordt beschreven. Vanwege de soberheid en gevoeligheid doet het een beetje aan als een langgerekte haiku.
“If the love is true, then treat it the same way you would a plant - feed it, protect it from the elements - you must do absolutely everything you can. But if it isn't true, then it's best to just let it wither on the vine.”
Ik las de Engelse editie, maar er is ook een Nederlandse versie: De tas van de leraar.
Tsukiko is veertig en alleen. Voor de liefde, zo gelooft zij, is ze niet gemaakt. Tot ze op een dag haar oude leraar uit het middelbaar tegenkomt. Hoewel Sensei dertig jaar ouder is, ontmoeten ze elkaar vanaf dan geregeld op café. En langzaam maar zeker spreken ze ook af voor andere gelegenheden, zoals een paddenstoelenjacht, een feestje onder de kersenbloesems of een uitstap naar een klein eiland. Allebei zoeken ze elkaars toenadering, terwijl ze die op hetzelfde moment ontvluchten.
Op een uiterst serene en ingetogen manier maak je kennis met de hoofdpersonages en hun langzame toenadering in de loop van vier seizoenen. Hun ontmoetingen gaan niet alleen gepaard met veel drank en eten, maar ook met aarzelingen en twijfels. Er gebeurt niet veel in het boek: de personages zijn erg gesloten en de eenzaamheid loert altijd om de hoek. Maar uit kleine handelingen of korte woorden spreekt hun wederzijdse liefde. Uit het verhaal spreekt ook een grote tederheid. En aandacht voor de natuur, die prachtig wordt beschreven. Vanwege de soberheid en gevoeligheid doet het een beetje aan als een langgerekte haiku.
“If the love is true, then treat it the same way you would a plant - feed it, protect it from the elements - you must do absolutely everything you can. But if it isn't true, then it's best to just let it wither on the vine.”
Ik las de Engelse editie, maar er is ook een Nederlandse versie: De tas van de leraar.
Synopsis
Een vereenzaamde vrouw van veertig en een gepensioneerde leerkracht komen er gaandeweg achter dat ze meer gezamenlijke interesses en karaktertrekken hebben dan ze in eerste instantie dachten.