Dystopische roman in beelden

Ze zeggen dat we niks meer te zeggen hebben. Ze zeggen dat we geen grote verhalen meer vertellen.

Ze zeggen dat het allemaal veranderde op een donderdag. Of op een zondag, of misschien een dinsdag. Misschien lag het aan het gigantische minderwaardigheidscomplex van de mens, zeker sinds de ruimtewezens ons allemaal saai leken te vinden. Of aan de ontdekking van een nieuwe godheid, die de mensen besloten te negeren omdat ze hem te veel vonden lispelen. Wanneer dat gebeurde, daar is niemand het echt over eens. Maar alles is veranderd, dat valt niet te ontkennen.

Bella wordt geboren na het Tijdperk van de Grote Twijfel en loopt op zesjarige leeftijd weg van huis, ‘[dat] doen bijna alle zesjarigen’. Het grootste deel van haar leven doolt ze als nomade over de Superduper Snelweg die over de hele evenaar loopt. Op haar eeuwige omzwervingen ziet ze de meest absurde dingen: steden die geen echte steden zijn, de Verenigde Staten die één president per gezin benoemen en ouders die hun kleuters oorlogen laten uitvechten omdat ze het zelf te druk hebben om dat te doen.

Hoewel Bella boordevol maatschappijkritiek zit, komt er nooit een wijzend vingertje aan te pas. Vandecasteele observeert en beschrijft iedere ontwikkeling met een stevige dosis cynisme. Zijn donkere humor en absurde ideeën worden afgewisseld met prachtige tekeningen van Jeroen Los. Die sluiten naadloos aan bij het verhaal en visualiseren de krachtige stem van Vandecasteele, die doorklinkt in iedere zin: simpel, helder, maar ook boordevol creativiteit.

Geen moment van verveling tijdens deze wervelende dystopie, maar Bella laat ook een knagend gevoel achter. Vandecasteele beperkt zich tot een observatie van de apocalyps en biedt geen antwoorden. Want wat kan er eigenlijk nog gezegd worden? Ze zeggen al zoveel.