Krachtig en ontroerend

Een vrouw zet een zoon Z. op de wereld, net op het moment dat Londen getroffen wordt door een milieuramp. Water veegt hele wijken weg. De vrouw, haar man R. en hun kind trekken weg naar hogere plekken, waar ze veiliger zijn. Ze trekken naar (schoon)ouders, naar het hoge noorden, naar opvangkampen. Er is angst, honger, overlevingsdrang. Kampen hebben nummers net zoals boten, wijken, centra.

'Het nieuws is altijd al slecht geweest, altijd en eeuwig al', schrijft Megan Hunter, maar nu is het relevanter. 'Dat heeft niemend ooit gewild; dat het nieuws relevant is.'

Zoon Z. groeit en bloeit, hij bokst zichzelf de wereld in met zijn kleine knuistjes. Zijn moeder en man R nemen levensbepalende beslissingen, voor hem en voor zichzelf, met wisselend succes. De wereld stort in maar het leven gaat door. Dit is geen doemboek maar een boek over een jonge moeder die krachtig zoekt naar hoop, naar haar begin. Het eind is ons begin. De titel zegt het al.

De stijl van het boek is gedurfd; snedige zinnen, korte metaforen, afgekorte namen, poëtische beelden. Megan Hunters poëzie stond dan ook op de shortlist van de Bridgeport Prize. Ben je weg van de volgende zinnen, dan is dit boek een echte aanrader:
'En ik druk zijn hoofd tegen mijn hoofd en ruik aan het plekje net boven zijn oor, de geur die maakt dat ik hem wil opeten.' ' Zo kromt zijn lichaam zich: als een garnaal, een veer, een kleine, nog recht te maken mens.
Megan Hunter is een jonge Britse schrijfster, hou haar in de gaten!